Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006

Το σύμπαν του Μανουέλ Μπράβο

"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το Σύμπαν συνηγορεί ώστε να το πετύχεις"

Αυτό είναι το πιο γνωστό απόφθεγμα του Πάουλο Κοελιο. Πόσο αλήθεια όμως είναι αυτό; Και τι εννοεί με τη λέξη σύμπαν; Συμπεριλαμβάνεται και ο εαυτός μας στο σύμπαν; Σαφώς και ΝΑΙ. Δεν ζούμε εκτός χώρου και χρόνου…

Φαντάζομαι ότι ο Μανουέλ Μπράβο από την Αγκόλα δεν είχε διαβάσει ποτέ Κοέλιο και μάλλον δεν ήξερε ούτε το ρητό ούτε και είχε κάνει τις ανάλογες σκέψεις.

Όμως ήθελε πάρα πολύ να πετύχει κάτι. Τι ήταν αυτό; Μια καλύτερη ζωή. Την παραμονή του στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου ζούσε ως μετανάστης εδώ και πέντε χρόνια αυτός και η οικογένειά του. Και επειδή το υπόλοιπο σύμπαν δεν έκανε κάτι ώστε να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του, είπε να πάρει την τύχη στα χέρια του. Και αυτοκτόνησε!!!
Ναι, καλά διαβάσατε αυτοκτόνησε, για να συγκινηθούν κάποιοι μπας και μπορέσει ο δεκατριάχρονος γιός του Αντόνιο να παραμείνει στην Βρετανία. Έτσι λοιπόν θέλησε το στίγμα του να σβήσει...

Και ο τίτλος του άρθρου είναι "Σοκ στη Βρετανία". Ναι ε;;; γιατί σοκαριστήκανε; Πέντε χρόνια ζητούσε πολιτικό άσυλο ο μαύρος (όνομα και πράγμα). Τι κάνανε; Τίποτα. Ετοιμαζόντουσαν να τον στείλουν πίσω στην Αγκόλα όπου οι καθεστωτικές δυνάμεις δολοφόνησαν τους γονείς του και βίασαν τις αδελφές του. Ποια θα ήταν η τύχη της οικογένειάς του εκεί; Σενάριο με προκαθορισμένο τέλος αλλά καθόλου happy end.

Όσο εμείς κάνουμε σκέψεις για το χειμωνιάτικο ταξίδι μας στην "κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία" που λέει και ο ποιητής, ας ευχηθούμε καλό ταξίδι στον Μανουέλ και την επόμενη φορά το ΣΥΜΠΑΝ να φερθεί καλύτερα σ’αυτόν και την οικογένεια του.

P.S.1
Μια ημέρα πριν ο εικοσιεξάχρονος Edmore Ngwenya πήδηξε σε κανάλι στο Μάντσεστερ και αυτοκτόνησε επίσης για τον ίδιο λόγο...

P.S.2
Παραθέτω μια φωτογραφία μου, που δείχνει την περηφάνια που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι αυτοί...Προσέξτε το βλέμμα της μητέρας!

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

Η λύρα και η μουσική της

Αφορμή για το κείμενο που θα διαβάσετε, στάθηκαν οι σκέψεις του φίλου μου Ιωάννη για την αμαρτία και τη μεταμέλεια (συνεπώς και για τη ψυχή), καθώς και οι λέξεις του Ν.Καζαντζάκη στο έργο του «Καπετάν Μιχάλης» που διαβάζω τον καιρό αυτό.

Γράφει λοιπόν ο Καζαντζάκης (δική μου μεταφορά, θα προσθέσω το πρωτότυπο, αργότερα) : «Τη βλέπεις μωρέ Ιδομενέα τη λύρα ετούτη; Αυτά είναι τα πόδια της, αυτά τα χέρια της και οι χορδές τα έντερά της. Και η ψυχή της; Η ψυχή της είναι η μουσική...Εάν όμως φίλε μου Ιδομενέα πάρω τη λύρα και τη σπάσω τι θα απομείνει από τη ψυχή της; Τίποτα...γι’αυτό σου λέω μην τα ψάχνεις Ιδομενέα μου...»

Παρότι οι περισσότεροι μέσω της θρησκείας μας έχουμε γαλουχηθεί με την έννοια της μετά θάνατον ψυχής, σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για εκείνη τη ψυχή.
Οι περισσότεροι από εμάς ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στη ψυχή μας τώρα που είμαστε ζωντανοί, σήμερα, που αναπνέουμε, που απολαμβάνουμε, που γευόμαστε, που αμαρτάνουμε.
Εκείνη η ψυχή είναι συνδεδεμένη με το θείο και την αρετή και ετούτη η ψυχή με τη γη και την αμαρτία.

Θα μου πείτε λες βλακείες πρόκειται για την ίδια ψυχή του ίδιου ανθρώπου. Ναι συμφωνώ πρόκειται για την ίδια ψυχή που όμως έχει δύο πρόσωπα. Και εμείς σήμερα βλέπουμε μόνο το ένα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν ήδη αρχίσουν να βλέπουν και τα δύο πρόσωπα, ή τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω πολλούς.

Όλοι αναζητούν αυτό που νομίζουν ότι την κάθε χρονική στιγμή ικανοποιεί την ψυχή τους. Αυτό για τον καθέναν μας είναι διαφορετικό. Για άλλους είναι τα υλικά αγαθά, για άλλους η πνευματική καλλιέργεια, για άλλους ο έρωτας και η σαρκική ηδονή, για άλλους το χρήμα, η δόξα, η επιτυχία, για άλλους όλα μαζί ή και τίποτα από αυτά.

Πόσο ζεσταίνεται η ψυχή μας όταν βρίσκει κάτι από αυτά που της λείπουν; Όμως πάντα κάτι γίνεται και θέλει ακόμη περισσότερα. Περισσότερο χρήμα, περισσότερο έρωτα, περισσότερο sex, περισσότερα υλικά, περισσότερη επιτυχία, περισσότερη επιτυχία. περισσότερα, περισσότερα...

Τι είναι όμως τελικά αυτό που θα μείνει; Μια σπασμένη λύρα όπως λέει και ο Καζαντζάκης. Και μετά; Ούτε ξέρω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει τι γίνεται μετά. Ειλικρινά το λέω. Γιατί αρχίζω να καταλαβαίνω ότι , πράγματι, νιώθω πολύ ωραία όταν έχω όλα αυτά που η ψυχή μου αναζητά αλλά δυστυχώς μάλλον κάπου στο δρόμο θα έχω χάσει το άλλο πρόσωπο της ψυχής μου. Ποιο είναι αυτό;
Μα αυτό που δεν έχει να κάνει με το ΕΓΩ μου αλλά με τους άλλους. Τα παιδιά μου, τον σύντροφό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους γύρω μου, τον κόσμο μου.
Και αυτό, επιθυμώ (δεν ξέρω αν θα το καταφέρω) να το βρω τώρα. Όχι όταν θα φθάσω στα 60 και θα με πιάσουν οι υπαρξιακές μου ανησυχίες, θα το γυρίσω στην εκκλησία, θα κάνω αγαθοεργίες και θα δίνω και κάνα δεκαρικάκι ευρώ στον δίσκο του φιλόπτωχου.

Γι’αυτό φίλε Γιάννη όσο πειστικά κι αν παρακαλάμε το Θεό το κύτος δεν πρόκειται να μας ξεράσει αν πραγματικά δεν βρούμε τη μία και μοναδική ψυχή μας.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 09, 2006

Φιλία...

Τώρα τελευταία έχω γνωρίσει μερικούς νέους "φίλους".
Γιατί βάζω τη λέξη φίλους σε εισαγωγικά;

Μα η πρόταση περιέχει μια μεγάλη αντίφαση :
“Πως είναι δυνατόν να έχεις γνωρίσει κάποιον τόσο λίγο και να τον αποκαλείς φίλο σου. Τι είναι η φιλία για να χτιστεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Δεν μπορείς να νιώθεις φίλο σου κάποιον για τον οποίο δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα για το παρελθόν του. Δεν ξέρεις τίποτα για τη μισή του ζωή (στην καλύτερη περίπτωση) που έχει ήδη ζήσει.”

Αυτά θα ήταν τα λόγια μου πριν από λίγο καιρό αν με ρωτούσατε την άποψή μου για τη φιλία. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, ευτυχώς προς το καλύτερο.

Νόμιζα ότι μόνο με τους παιδικούς και νεανικούς μου φίλους μπορώ να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις και τέτοιες στιγμές. Με αυτούς που έχουμε ζήσει τόσα πολλά και σίγουρα ανεπανάληπτα. Όμως δυστυχώς κάπου στην πορεία η χημεία χαλάει. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτά που μας ενώναν κάποτε δεν υπάρχουν πια. Ίσως να φταίει ότι ο καθένας πλέον δεν μιλάει για τον εαυτό του, ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του. Ακόμα και αυτοί που τους ξέρεις τόσο πολύ φοράνε μια χαμογελαστή μάσκα και σπανίως σε κοιτάνε στα μάτια.

Και ξαφνικά γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους που είναι ευγενικοί, ειλικρινείς, ντόμπροι, φιλόξενοι, ανιδιοτελείς μα πάνω απ’όλα αληθινοί. Σου ανοίγουν την καρδιά τους, σου μιλάνε για τα προβλήματά τους, σε σκέφτονται, σε βοηθούν, σε εμπιστεύονται, σου αποκαλύπτονται. Επικοινωνείς μαζί τους.

Νιώθω πλέον ότι τους γνωρίζω χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τους εμπιστευθώ. Ξέρω ότι δεν θα με πουλήσουν, ξέρω ότι θα με βοηθήσουν.

Έκπληξη !!! υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι; Κι’όμως υπάρχουν.
Στην αρχή τους φοβόμουν. Δεν πίστευα ότι μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα, δεν μου είχε ξανατύχει, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα.

Αλλά τελικά κατάλαβα περί τίνος πρόκειται….ψάχνοντας τον εαυτό μου…

Έχουμε τα ίδια και μας λείπουν ακριβώς τα ίδια.

Αλλά πάνω απ΄όλα μας λείπει ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ!!!

Αφιερωμένο σε αυτούς που βλέπουν το πρόσωπό τους στα λόγια μου.

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 08, 2006

Αμέρικο Βεσ-πούτσι

Καλημέρα...

Xαιρετώ άπαντες με αλαλαγμούς ινδιάνικου τηλεοπτικού προϊόντος γιατί πλέον αφού δεν υπάρχουν άλλοι ινδιάνοι, οι ινδιάνοι δικαιώνονται από τους μεγαλοπαραγωγούς του Hollywood για τη σφαγή που υπέστησαν από τους Γεννιτσαρο-like ευρωπαίους που τους κατέκτησαν και ονομάστηκαν Αμερικλάνει. Με τον ίδιο τρόπο θα δικαιωθούν ίσως και οι Ιρακινοί-Λιβανοί-Παλαιστίνιοι-Whoever σε 3-4 αιώνες, αν φυσικά υφίσταται, πλανήτης Γη ακόμη.

Μην γελάτε για το ουσιαστικοποιημένο ρήμα "αμερι-κλάνει" γιατί θα γίνει της Βορείου Κορέας. Όταν ο πλανητάρχης κλάνει παρόλο που όλοι ασφυκτιούν και κρατούν τη μύτη τους γιατί "κάτι βρωμάει", κανείς δεν μιλάει. Άντε το πολύ να επιρρίψουν τις ευθύνες στο άμοιρο μαντρόσκυλο πλάι του. Αυτό άλλωστε σημαίνει πάταξη της τρομοκρατίας, ειρήνη, δικαιοσύνη, ελευθερία και Αμερικάνικο όνειρο. Να είσαι ελεύθερος να κλάσεις όσο και όποτε θέλεις και οι τριγύρω σου να έχουν το χαμόγελο της colgate παρόλο που τους έχεις σπάσει τα δόντια. Ειδικά αν τους έχεις σπάσει και την μύτη και δεν οσφρίζονται έχεις επιτύχει το τέλειο, όλοι είναι ευτυχισμένοι και το κοινό συνεχίζει να αγοράζει οδοντόπαστες.

Εδώ οι καλές "αλήθειες" δηλαδή, σαν αυτές που πουλάνε για τρομοκρατία ή για πετρέλαιο. Αλήθεια υπάρχει άνθρωπος που να είναι σίγουρος ότι πρόκειται για κάτι από αυτά τα δύο; Εγώ ένα θα πω. Οι αμερικάνικες υποθέσεις είναι σαν τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι. Ο πραγματικός ένοχος είναι πάντα αυτός που δεν σου πηγαίνει ποτέ το μυαλό και με τίποτε. Αν μου πούνε ότι ο πόλεμος έγινε επειδή ένα πρωινό ο Ιρακινής καταγωγής υπηρέτης του Μπους πήγε στον αφέντη του ξεροκαμένο το ψωμί του τοστ, το ίδιο πιθανό θα το θεωρήσω.

Ουπς, αντιαμερικλάνικο κείμενο. Αιωνία μου η μνήμη κι ας διαγραφούν τα περιεχόμενά της στο πρώτο Reset σα γνήσια RAM που είναι, για να μην βάλω σε τσάμπα κόπο τους αμερικάνους πράκτορες να το κάνουν manually.
Θεωρίες συνομωσίας θα πει κάποιος και θα έχει ... χμμ... δίκιο; μάλλον... ξέρω κι εγώ... εχμμ... τι λέγαμε;

«Σαντάμ προχώρα στης έρημου τη μπόρα», ακούγεται ακόμη η πολεμική κραυγή, όπως και η ενδιαφέρουσα απάντηση:
«Στη καταιγίδα της ερήμου, η μισή ντροπή δική μου..». Λόγια του Μπους-κοπάν, φάρμακο γνωστό για την απαλλαγή από τον πόνο που προκαλεί ένα σπυρί στον κ***, ειδικά όταν πρόκειται για ηγέτη Αραβικής χώρας. Και τελικά η "κωλοσπυρίαση" είναι διαδεδομένη ασθένεια. Ειδικά στους ηγέτες χωρών και τους αυλικούς αυτών.

Μην ανησυχείτε πάντως, οι παρενέργειες από τα χημικά και λοιπά όπλα δεν θα φανούν αμέσως, απλώς όταν γεννηθούν τα παιδιά σας, κρατήστε μου ένα κανελί με βούλες.
Κοτόπουλα με βούλα, καρπούζια με βούλα, παιδιά με βούλα στο μέτωπο προσεχώς κι η Βούλα θα λείπει γιατί το κέρατο πλέον θα είναι κυριολεκτικό στη νέα γενιά χαυλιοδοντανθρώπων. "Ορίστε κόσμε, δωρεάν ελεφαντόδοντο", θα πουν οι ηγέτες, "έτσι για να μην λέτε πως δεν πράττουμε για το καλό σας". Κι ο κόσμος θα απαντήσει σε αυτό «_______________».
Διότι σαφώς έχουμε το δικαίωμα να μιλήσουμε αλλά ότι και να πούμε σίγουρα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μας. Άρα θα αναγκαζόμαστε να το αποσιωπήσουμε... ζήτω λοιπόν η αποδημο-κρατία... το νέο είδος εξορισμένης ελευθερίας από σύνεση ή από-σύνθεση, η λογοκρισία, η ψευδο-λαγνεία, τα ΜΜΕ (μέσα μαζικής έπαρσης) και άλλα σύγχρονα αγαθά.

Όσο για τη Βαγδάτη, την περίφημη για τα χαλιά της, τώρα φημίζεται και για τα Χάλια της. Πάνω σ' αυτά τα μαγικά Χάλια ταξιδεύει πλέον ο Σερ Βάχ και πραγματοποιεί με το τζίνι του τις ευχές των μεγαλοκαναλαρχών για πλούτο και δόξα, εις το όνομα του Πατρός-Πλανητάρχη, του Υιού-Αυλικού, του Σατανικού Πνεύματος των μισθοφόρων υπηρετών και των μυροφόρων θυμάτων αυτών, νυν και αεί και εις του αιώνες των αιώνων που η ανθρωπότητα θα ζει. Αμήν.

Αρκετά με τις τραγικές συν-ειδήσεις. Θα κλείσω με την παιδική εκπομπή Sport Billy Clinton. Μπράβο Σατανικότατη, Κακoτάτη Κακιστάτη Αηδιεστάτη έλεγε ο νάνος στη Βάντα, στη σειρά Sport Billy & Lilly ΑΕ. Επρόκειτο για έναν συνεταιρισμό επιτυχίας αφού πρώτοι ανακάλυψαν την συμπίεση-συρρίκνωση κάθε αντικειμένου χωρίς καν CRC checks για errors από την πρώτη κιόλας beta version. Αντικείμενα που ανεξαρτήτως μεγέθους χωρούσαν στη τσάντα του Billy. Αυτόν τον κώδικα συμπίεσης εκμεταλλεύτηκαν προφανώς "κάποιοι", προκειμένου να συμπιέζουν τεράστια ψέμματα σε αθώα μικρά ψεμματάκια, ώστε να χωράνε εύκολα όλα στο μικρό μας μυαλουδάκι.

Καληνύχτα δηλαδή και καλή μας τύχη μάγκες...

Απόμακρος

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

Don't Forget



Αγαθές προθέσεις...

Αντιγραφω από τη Ναυτεμπορική :

Χείρα βοηθείας σε ΠΑΟΚ, Αρη, Ηρακλή από Θεόδωρο και Γιάννα...

"ΧΕΙΡΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ στις ομάδες μπάσκετ του ΠΑΟΚ, του Άρη και του Ηρακλή, που τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζουν, άλλοτε λίγο και άλλοτε πολύ, σημαντικά οικονομικά προβλήματα, έδωσε το ζεύγος του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπ...., λειτουργώντας ως χορηγοί για τις συγκεκριμένες ΚΑΕ της συμπρωτεύουσας.

Το ζεύγος συναντήθηκε χθες στην Αθήνα με τους επικεφαλής του ΠΑΟΚ και του Αρη, Τάκη Π... και Θανάση Τ.... αντίστοιχα, αλλά και τον εκπρόσωπο του Ηρακλή Νίκο Υ.... Στους δύο πρώτους δόθηκαν επιταγές 200.000 ευρώ και στον τρίτο 100.000 ευρώ.

Αξίζει να τονιστεί ότι τις χορηγίες για τις τρεις ομάδες της Θεσσαλονίκης τις κανόνισε ο Γιάννης Ιωανν...., ο οποίος διατηρεί φιλικές σχέσεις με το ζεύγος του Θεόδωρου και της Γιάννας."


Εγώ τώρα που δεν ξέρω τι γίνεται στις business της Θεσσαλονίκης και είμαι και Αθηναίος λέω : "Τι καλός άνθρωπος αυτός ο "Θόδωρος". Μα να δωρίζει 500.000 ευρώ στις ομάδες μπάσκετ της Θεσσαλονίκης; Άγιος άνθρωπος αυτός και ο φίλος του, ο πρώην προπονητής της Εθνικής Μπάσκετ και νυν βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος.... Κρίμα ρε παιδί μου που δεν πήρε και την ομάδα ποδοσφαίρου του ΠΑΟΚ το καλοκαίρι που μας πέρασε."

Δυστυχώς όμως κάπου διάβασα το εξής, που μου χάλασε τη σάλτσα :
"Ο Δήμαρχος Βασίλης Παπαγ... κατά τη διάρκεια της σημερινής, καθιερωμένης συνάντησης του με τους δημοσιογράφους ανέφερε ότι δρομολογήθηκε η κατασκευή των τεσσάρων μεγάλων έργων της Θεσσαλονίκης που είναι το Μετρό, η Υποθαλάσσια Αρτηρία, το Αεροδρόμιο και το Λιμάνι και ότι εγκρίθηκε από τη Κυβερνητική Επιτροπή το Διεθνές Κέντρο Καινοτομίας και Τεχνολογίας στο νομό Θεσσαλονίκης.".

Μιλάμε για πολλά εκατομμύρια ευρώ...

Είναι τόσο απροκάλυπτοι όσο νομίζω ή είναι αγαθές οι προθέσεις τους;

Υπογραφή :
Ένας ηλίθιος ΜΠΑΟΚΤΖΗΣ...

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 04, 2006

Είναι βαριά, βαριά...



Είμαι πολύ στεναχωρημένος…

Γιατί;

Επειδή δεν άκουσα και σήμερα το μεγάλο αυτό σύνθημα «Είναι βαριά, βαριά η πούτσα του τσωλιά». Δυστυχώς η πούτσα του ταυρομάχου ήταν πιο βαριά. Του δικού μας ούτε που του σηκώθηκε, συνεπώς δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε για «ειδικό βάρος».

Δεν ξέρω πολλά από μπάσκετ (ενώ στο ποδόσφαιρο είμαι αυθεντία, κάτι σαν τον Αλέφαντο), αλλά θα προσπαθήσω μέσες άκρες να εξηγήσω γιατί τη φάγαμε από τους Ισπανούς (και ήταν βαριάάάάά).

Πρώτον : γιατί ξεκωλιάσαμε προχθές τα Αμερικανάκια. Και δυστυχώς είχαμε πολλούς και απανωτούς οργασμούς. Που να μας σηκωθεί τώρα για τις Σπανιόλες.



Δεύτερον : γιατί έλειπε η καλύτερη γκόμενά από το μπουρδέλο τους, ο Γκασόλ. Μας πώς να μας σηκωθεί όταν έχουν μόνο κάτι κοντές σαν τον Ναβάρο. Βέβαια στο τέλος που είδαμε εκείνη την ψηλή τον Γκαρμπαχόσα, κάτι πήγε να γίνει αλλά ήταν πολύ καυλωμένη ρε αδερφέ μου. Θα μας ξεπάτωνε!!!



Τρίτον : γιατί δεν πιστεύουμε στο αμερικάνικο ρητό «Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα». Όλοι αξίζουν συγχαρητήρια ακόμα και ο τελευταίος, έστω και για την προσπάθεια (άκου μαλακίες, ας είχατε έρθει τελευταίοι και θα δεις τι θα ακούγατε).

Τέταρτον : δεν θέλαμε να τους κερδίσουμε στην Ιαπωνία. Τους το φυλάμε για το Πανευρωπαικό που θα γίνει στην Ισπανία του χρόνου. Εκεί θα τους ξεσκίσουμε μέσα στο σπίτι τους, όπως κάναμε με τους Πορτογάλους στο ποδόσφαιρο. Για να τους πονέσει πιο πολύ.

Πέμπτον : γιατί όλοι μετά την τσόντα με τα αμερικανάκια σκεφτόντουσαν τις γκόμενες που θα πηδήξουν από Δευτέρα. Ο Σπανούλης τις Αμερικανίδες στο Χιούστον, ο Παπαλουκάς τις Ρωσίδες στη Μόσχα και ο Σχορτσιανίτης τις όμορφες έγχρωμες Πειραιώτισσες. Έπρεπε να κρατήσουν δυνάμεις για την Δευτέρα.

Έκτον : γιατί ο Κακιούζης δεν ήθελε happy end στο βιβλίο που θα γράψει για την Εθνική. Του αρέσουν τα μελοδραματικά φινάλε.

Έβδομον : γιατί προχθές εμφανίσθηκε ως δια μαγείας ο Ορφανός στους πανυγηρισμούς. Και όπως όλοι ξέρετε ο Ορφανός είναι εκτός από υφυπουργός και στέλεχος του κόμματος που έχει ως επίτιμο πρόεδρο τον πάντα τυχερό Κωστα Μητσοτάκη (μακριά από μας). Μετέφερε λοιπόν μια ευχητήρια κάρτα την οποία παρέδωσε προσωπικά στον Γιαννάκη.



Και τελευταίο : τον προπονητή τους τον λέγανε Πεπού Χερνάντεζ δηλαδή Πιπού Χερνάντεζ. Νομίζαμε ότι ήταν καλός στις πίπες.

Αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ όχι να παίρνει αλλά να δίνει…



(ρε ποιον μου θυμίζει, john ποιον λές;;;)

P.S.

Μόνο και μόνο που ο πολύς NBAer και MVP των φετινών τελικών ΝΒΑ, κος. Ουέιντ έμαθε που πέφτει η Ελλάδα και πόσο βαριά την έχει, φθάνει και περισσεύει για αυτήν την Εθνική Ομάδα.

Πάμε ολοταχώς με βιάγκρα για το Πανευρωπαικό στην Ισπανία του χρόνου…

Είναι βαριά, βαριά….
Είναι βαριά, βαριά…