Το ράδιο του Χρήστου...

Η ώρα είναι 2:00 τα μεσάνυχτα και δεν μου κολλάει ύπνος. Εδώ και μία ώρα στριφογυρίζω στο κρεββάτι αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο. Ο γέιτονάς μου ο Χρήστος ακούει μουσική. Καζαντζίδης, Γαβαλάς, Ζαμπέτας, Μοσχολιού, βαριά λαικά όπως πάντα. Είναι αλήθεια ότι έχει πολύ χαμηλά την ένταση και νομίζει ότι δεν ενοχλεί κανέναν. Η ησυχία της νύχτας όμως ακόμα και στον Πειραιά είναι σχεδόν απόλυτη. Δεν ξέρω καν αν κοιμάται ή αν είναι ξύπνιος.

Ο Χρήστος όταν είναι σπίτι του ακούει συνεχώς μουσική. Πάντα τον ίδιο σταθμό με τα ίδια τραγούδια που ακούει εδώ και σαράντα χρόνια. Είμαι σίγουρος αν και δεν το έχω δει ότι το ράδιο του είναι κάποιο παλιό απ'αυτά που με πείσμα συνεχίζουν να παίζουνε. Το ράδιο αυτό είναι η παρέα του, γιατί ο Χρήστος δεν έχει άλλη παρέα.

Όχι ότι ξέρω πολλά για αυτόν αλλά θα προσπαθήσω να σας τον συστήσω. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόσω χρονών είναι, αλλά σίγουρα πάνω από εξήντα. Ζει μόνος τους σ'ένα χαμόσπιτο στη γειτονιά μου, στο ενοίκιο. Είναι ανύπαντρος και δεν έχει παιδιά. Έτσι νομίζω. Τα τελευταία δέκα χρόνια κάνει το "κοράκι" στις κηδείες και καλλιεργεί στην αυλή του λουλούδια που τα πουλάει στο παζάρι του Πειραιά. Δεν ξέρω πως τη βγάζει και αν παίρνει κάποια σύνταξη ή κάποιο ποσό από την Πρόνοια.

Πάντως εδώ και καιρό δεν είναι καλά. Έχει αδυνατίσει πολύ και μέσα στο μαύρο τριμμένο και σκονισμένο κουστούμι της δουλειάς του, που του πέφτει λίγο μεγάλο, φαίνεται ακόμη πιο ισχνός. Μάλλον είναι άρρωστος. Αλλά δεν ξέρω τι έχει. Έχασε και το κέφι του. Κάποτε έκανε πλάκα με τα παιδιά μου, τώρα απλά τα χαιρετάει. Μάλλον δεν έχει ούτε να φάει. Τις προάλλες μια γειτόνισσα του πήγε ένα πιάτο ζεστό φαί. Της το ανταπέδωσε με μια γλάστρα βασιλικό. Είναι περήφανος ο Χρήστος.

Πολλές φορές ως γείτονας που είναι τον συναντάω στο δρόμο και ανταλλάσουμε μια καλημέρα. Με έχει προσκαλέσει αρκετές φορές για καφέ ή να μου δώσει καμιά τριανταφυλλιά. Όμως εγώ πάντα βρίσκω μια δικαιολογία και το αποφεύγω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δεν έχουμε κάτι κοινό. Εκτός ότι είμαστε γείτονες. Και πολλές φορές με νευριάζει η μουσική που ακούει.

Δέκα χρόνια λοιπόν και ούτε στην αυλή του δεν έχω μπει. Ούτε εγώ τον έχω καλέσει ποτέ. Ίσως να φοβάμαι ότι θα μου χαλάσει τον "καθαρό" προσωπικό μου χώρο. Ή επειδή φοβάμαι να ακούσω αυτά που θα μου πει. Γιατί δεν θα έχω απάντηση να του δώσω. Γιατί ποτέ μου δεν έχω ζήσει καταστάσεις σαν και αυτές που ζει αυτός.

Το σκέφτομαι όμως και φοβάμαι. Δεν θα ήθελα να μου τύχει ποτέ. Να είμαι μόνος μου παρέα με το παλιό μου ραδιόφωνό.

Αύριο νομίζω ότι ο Χρήστος αξίζει μια επίσκεψη. Ο κάθε άνθρωπος αξίζει μια παρέα, έστω και για λίγο.

Πάω να κοιμηθώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Αλλά δεν θα φορέσω τις ωτοασπίδες που έχω το συρτάρι μου για να μην ακούω τίποτα. Ο κόσμος είναι γύρω μας και δεν μπορούμε να τον κάνουμε να σωπάσει. Θα προσπαθήσω να μην ξαναφορέσω ωτοασπίδες και παρωπίδες.

Άντε ρε Στελάρα, πάμε άλλη μια πενιά...

Προσοχή στα t-shirt σας...

Παράνοια, φρενίτιδα, τρομολαγνεία, τρομοκρατία, που είναι η δημοκρατία; ΟΕΟ;

Κοιτάξτε τι μπορεί να πάθει κάποιος όταν εμφανιστεί με t-shirt που έχει αραβικό κείμενο πάνω του σε αμερικάνικο αεροδρόμιο .
Και προσοχή!!! δεν γράφει I'll bomb you again...αλλά we will not be silent....

Οι άνθρωποι έχουν ξεφύγει εντελώς και επειδή είναι ανήμποροι μπροστά στον φόβο τους, κάνουν τα πάντα για να τον καταλαγιάσουν, κάτι που βέβαια δεν θα καταφέρουν ποτέ.

Τόσο πολύ φοβούνται έναν ιρακινό που φοράει t-shirt με αραβική γραφή; Δηλαδή τι πρέπει να κάνουν οι Ιρακινοί όταν βλέπουν τον US soldier στο σπίτι τους, που έχει καθαρίσει και μερικές χιλιάδες συμπατριώτες τους για τα χημικά δήθεν που ποτέ δεν βρέθηκαν;

Προσέξτε το χιουμοράκι της κυρίας που του προτείνει να του αγοράσει μπλουζάκι που να γράφει "I love NY", ξέρετε αυτό το γνωστό με την καρδούλα. Προσέξτε επίσης την απάντηση του άλλου officer..."No, we shouldn't ask him to go from one extreme to another"

Τελικά ο χαρακτηρισμός "αμερικανάκι" είναι πολύ πετυχημένος.

Προκαλώ τον φίλο μου Γιάννη που ταξιδεύει συχνά και περνάει από Αμερικάνικα αεροδρόμια αν είναι μάγκας να φορέσει εκείνο το t-shirt του Che που έχει. Όμως να προσθέσει από κάτω και μια λεζάντα στα Ελληνικά "Δεν είμαι αμερικανάκι".
Για να δούμε θα περάσει τον έλεγχο;

Ά και κάτι άλλο: όπως πάνε τα πράγματα με την παραγωγή πετρελαίου στη Ρωσία, τι θα κάνουν που δεν είναι brown faces και έχουν και κάτι παλιά πυρηνικά;;;

Διακοπές σε 335 ημέρες πάλι...

Δυστυχώς οι διακοπές τελείωσαν.

Η αίσθηση που άφησαν είναι όπως πάντα γλυκόπικρη.
Γλυκιά γιατί πέρασαν μερικές ημέρες έτσι όπως σχεδόν ονειρευόμασταν και πικρή γιατί πέρασαν τελικά.

Αυτό που διαπίστωσα στο διάστημα αυτό είναι ότι όπως σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας, έτσι και για τις διακοπές μας έχουμε επιθυμίες, θέτουμε στόχους και προσδοκίες. Αν αυτές οι επιθυμίες υλοποηθούν και οι προσδοκίες πραγματοποιηθούν, τότε νιώθουμε ικανοποιημένοι, και προσωρινά τουλάχιστον ευτυχισμένοι. Τότε οι διακοπές μας στέφωνται από απόλυτη επιτυχία, διαφορετικά...μάυρος χειμώνας.

Γι'αυτό και ποτέ δεν πρέπει να ρωτάς κάποιον αν πέρασε καλά στις διακοπές του, ή να του ζητάς να σου προτείνει κάποιο μέρος για να κάνεις και εσύ τις διακοπές σου.

Όταν κάποιος είναι ευτυχισμένος όταν έχει παρέα μόνο ένα βιβλίο και ένα μπαλκονάκι και κάποιος άλλος είναι ευτυχισμένος όταν έχει παρέα 500 τρελλούς να κουνιούνται ιδρωμένοι σε beat ρυθμούς σε κάποιο club, οι διακοπές τους είναι πολύ διαφορετικές.

Για τον πρώτο η προσδοκία του είναι το βιβλίο του να έχει το τέλος που φαντάζεται και για τον δεύτερο η νύχτα του να έχει επίσης το τέλος που φαντάζεται.

Ο πρώτος θα πει ότι πέρασε καλά στις διακοπές του αν δεν τον ενοχλεί κανένας την ώρα που διαβάζει το βιβλίο του και ο άλλος θα πει ότι πέρασε χάλια επειδή δεν του έκατσε τελικά εκείνο το μωρό από τη Βαυαρία.

Γούστα είναι αυτά...

Εγώ πάντως πέρασα καλά.

Και του χρόνου με υγεία...

Με ενοχλούν οι ασχημονούντες

Με ενοχλούν οι ασχημονούντες

Με την ευκαιρία μιας πρόσφατης επίσκεψης στην πόλη του Ναυπλίου, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να σκεφτώ ότι, ενώ σε χώρους 'διασκέδασης' και 'αναψυχής' επιτρέπετε ο έλεγχος πρόσβασης (βαρβαριστί - face control), αυτό το μέτρο περιορισμού δεν χρησιμοποιείτε σε ευρύτερη κλίμακα.

Το Ναύπλιο έβριθε ασχημονούντων (παραμονή τε της Παναγίας), που βίαζαν ποικιλοτρόπως τον ιστορικό χώρο της παλιάς πρωτεύουσας. Δεδομένου λοιπόν του ύφους της παρούσας ιστοσελίδας, προτείνω ‘FACE CONTROL’ η κάτι παρόμοιο στις εισόδους ιστορικών και πολιτιστικών χώρων.

Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη να χαρακτηριστώ ελιτιστής και θα δεχθώ καρτερικά την άρνηση εισόδου (όπως μου έχει συμβεί άλλωστε στο παρελθόν σε παραλιακό χώρο ‘διασκεδάσεως’ (sic) ).

Ευχαριστώ για την φιλοξενία – ioannispk – son of pirate

Αντιθέσεις

Bottom. Water is thrown to residents stranded by flooding caused by heavy monsoon rains in the Indian state of Gujarat.

Top. Gamekeeper Andrew Drummond takes his springer spaniel on to Drumochter Moor in the Scottish Highlands.

From BBC World News http://www.bbc.co.uk/

Διακοπές

Όπως πολλά πράγματα που κάνω στη ζωή μου, έτσι και αυτό το blog, ξεκίνησε με κακό timing : Την τελευταία ημέρα που είμαι στη δουλειά πριν φύγω για διακοπές (για δεύτερη φορά φέτος).

Την πρώτα φορά στα Κύθηρα δεν ξεκουράστηκα, έτσι όπως πραγματικά θέλω.
Ελπίζω τώρα στο Ναύπλιο να τα καταφέρω, μιας και δεν θα χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνω τα κατσάβραχα, να σπάω το αμορτισέρ, να πληρώνω τον καφέ 3 ευρώ στην καντίνα της κατά τα άλλα πανέμορφης παραλίας (αν λείπαν οι ομπρέλλες θα ήταν ακόμα πιο όμορφη).

Θα πιω καφέ στον Πλάτανο στη Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου, δεν θα επισκεφθώ το Μουσείο που βρίσκεται απέναντι, διότι εδώ και τρία χρόνια γίνονται εργασίες συντήρησης (ούτε η Μόνα Λίζα να ήτανε), θα πιω ουζάκι στο Λάζαρο, θα φάω μπογάνα στη Σπηλιά, θα βγάλω το μεγαλύτερο ψάρι της ζωής μου, θα διαβάσω το Εν ψυχρώ του Καπότε και τον Χρυσό Σκαραβαίο του Ποε.
Θα βγάλω νυχτερινές φωτογραφίες το Παλαμήδι, θα κολυμπήσω στη Καραθώνα και στην Αρβανιτιά, θα κάνω ποδήλατο μέχρι τους Μύλους και θα προσπαθήσω να δω κάποια παράσταση στην Αρχαία Επίδαυρο, θα καπνίσω ένα monte παρέα με ένα mojito αγναντεύοντας το Μπούρτζι, θα παίξω ρακέτες , θα κάνω βουτιές και θα φτιάξω πύργους στην άμμο με τα παιδιά μου.

Μάλλον, πάλι δεν θα ξεκουραστώ έ;

Οι διακοπές όμως σπανίως προσφέρονται για ξεκούραση. Έχεις τόσα πολλά πράγματα να κάνεις, πράγματα που δεν κάνεις καθημερινά, που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεκουραστείς.
Το μόνο που έχει μεγάλη σημασία είναι να ξεκουράσεις το ΠΝΕΥΜΑ σου, το ΜΥΑΛΟ σου, τη ΨΥΧΗ σου, να ηρεμήσεις για να γυρίσεις πίσω και να περιμένεις πάλι 11 μήνες (άι σιχτίρι, το κέρατό μου).
Μέχρι τώρα δεν τα κατάφερα, αν συνεχίσω έτσι σας περιμένει άσχημος χειμώνας γιατί θα είμαι πολύ στην τσίτα...


P.S. για όσους επιστρέψουν από τις διακοπές τους και δουν την πρόσκληση για το blog:
Μην κολλάτε, μπέστε μέσα, γράψτε τα σχόλιά σας και τις απόψεις σας, παρότι λείπει ο ξενοδόχος (me, myself and I).
Το κλειδί είναι κάτω από το χαλάκι...

Καλές διακοπές σε όλους....

Group Therapy & FRIK

Perhaps I know most of the answers to your questions (or at least I think I do) therefore I will not dwell on the instroductions nor the customary wishes for success and all.

THE TRUTH IS THAT WE ALL NEED GROUP THERAPY.

Please save a space in your group for me - who perhaps needs the most, having discovered FRIK but not being able to tame him.

Aristotel said about Psyhi:


The so-called psyche or butterfly is generated from caterpillars which grow on green leaves, chiefly leaves of theraphanus, which some call crambe or cabbage. At first it is less than a grain of millet; it then grows into a small grub; and in three days it is a tiny caterpillar. After this it grows on and on, and becomes quiescent and changes its shape, and is now called a chrysalis. The outer shell is hard,and the chrysalis moves if you touch it. It attaches itself by cobweb-like filaments, and is unfurnished with mouth or any other apparent organ. After a little while the outer covering bursts asunder, and out flies the winged creature that we call the psyche or butterfly. (From Aristotele's History of Animals 551a.1)

In mythology

Psyche was one of three sisters, princesses in a Grecian kingdom. All three were beautiful, but Psyche was the most beautiful. Aphrodite, the goddess of love and beauty, heard about Psyche and her sisters and was jealous of all the attention people paid to Psyche. So she summoned her son, Eros, and told him to put a spell on Psyche.

The rest is mythology ...

At the end Eros went to the heavens and asked Zeus to intervene (as several complications had arrisen from the spell he had casted). He spoke of his love for Psyche so eloquently that Zeus was moved to grant him his wish. Eros brought Psyche to Zeus who gave her a cup of ambrosia, the drink of immortality. Zeus then joined Psyche and Eros in eternal marriage. They later had a daughter, who would be named Pleasure (is it perhaps this that we are missing?).

Perhaps our 'butterfly' phyhe is capured in anger and can no longer fly. Or is sick and tired of listening and posting her wants to us the mere mortal users and seeing none materialise.

I hope that in the midst of materialism, this cyber-corner will provide hedonistic vibes to brake our Psyhes free.

Ioannispk - Son of a pirate

Κακή αρχή

Νομίζω ότι δεν αρχίσαμε καλά...
Μα είναι δυνατόν;
Ξεκινάω να φτιάξω το blog και σκέφτομαι τι όνομα θα του δώσω. ΟΚ, τι πιο φυσιολογικό από το όνομά μου, άρα karras πληκτρολογώ στο αντίστοιχο πεδίο. Απάντηση "Sorry, this blog address is not available".
Τι;;;
Έχει φτιάξει και άλλος karras blog; Ποιός έιναι αυτός;
Πληκτρολογώ λοιπόν την διεύθυνση για να δω το συνονόματο (και κλέφτη του ονόματός μου). Βλέπω λοιπόν το blog ενός ηλίθιου karra (δεν είμαστε όλοι έτσι), που έχει να γράψει από το 2003. Ρε κρετίνε λατίνε (γιατί στα ισπανικά είναι γραμμένο το blog) γιατί κρατάς το όνομα αφού πλέον δεν γράφεις στο blog; Κάντο delete το ρημάδι...

Με τρώει η περιέργεια, για να το βάλω στο systran να δω τι γράφει...και ακούστε τίτλο που έχει δώσει στο blog : the sad boy that he smiles. Καλά ρε καραμήτρο, αφού είναι sad γιατί smiles; Ηλίθιος είναι σας το είπα από την αρχή. Δεν ξαναασχολούμαι με αυτόν.

Τέλος πάντων, επειδή θύμωσα με το γεγονός και επειδή νομίζω ότι μου ταιριάζει ο τίτλος ΚΟΥΜΑΣΙ αποφάσισα να ονομάσω το blog A bad lot, κουμάσι δηλαδή στην παγκόσμια γλώσσα (τρομάρα της).

Άντε να δούμε και τη συνέχεια...

Γνωριμία με το τέρας...

Άλλο ένα blog μέσα στα χιλιάδες που κυκλοφορούν ήδη στο Internet...και θα σκέφτεστε ήδη....

Ποιος είναι αυτός πάλι;
Τι θέλει να μας πει που δεν μας το είπαν άλλοι;
Έχει τόσο σημαντικές απόψεις που πρέπει να χαλάω τον χρόνο μου για να τον διαβάζω;
Έχει κάποιον ιδιαίτερο τρόπο να μιλάει για αυτά που τον ενδιαφέρουν ή απλά θα γράφει μαλακίες;
Έχει χιούμορ ή είναι γελοίος;
Είναι αριστερός, δεξιός ή αναρχικός;
Είναι γάβρος, βάζελος ή ΑΕΚακι;
Είναι Χριστιανός, Μουσουλμάνος ή άθεος;
Είναι gay , straight ή κάτι άλλο (thressome maybe);
Tου αρέσουν οι Ισραηλινοί ή οι Παλαιστίνιοι;
Είναι πλούσιος, φτωχός, αστός, μεσοαστός, μικροαστός ή δεν ξέρει τι σημαίνουν όλα αυτά;
Σκέφτεται καθόλου ή γουστάρει μασημένη τροφή;
Του αρέσει η ζωή του ή ψάχνει για κάτι που πραγματικά δεν υπάρχει;
Διαβάζει ποίηση, λογοτεχνία ή μόνο «Αστεριξ & Οβελίξ»;
Του αρέσουν τα ρεμπέτικα, τα σκυλάδικα, η ροκ ή ο Νταλάρας;
Γουστάρει τον Φιδέλ ή είναι καιρός του να μας αφήσει τη γωνια;
Έχει τζιπ ή καμιά μπαχατέλα που ούτε Αράχωβα δεν μπορεί να ανέβει;
Πάει κανα ταξιδάκι που και που ή δεν ξέρει που πέφτει η λίμνη Τσιβλού;
Πίνει ουίσκι, ρετσίνα, vodka, πετρέλαιο ή ούζο πορτοκάλι;
Έχει καλούς φίλους ή ίδιοι με αυτόν είναι και εκείνοι;

Ηρεμήστε, γιατί πρώτα απ’όλα πρέπει να σας εκμυστηρευθώ ότι χρειάζομαι επειγόντως ψυχοθεραπευτή...αλλά επειδή δεν έχω λεφτά για πέταμα και νομίζω ότι το group therapy είναι πολύ καλύτερο ελπίζω να με βοηθήσετε να βρω λύση στα προβλήματα μου, να ομορφύνετε την καθημερινότητά μου, να με βοηθήσετε να βρω τον Φρικ που κρύβεται μέσα μου (θα μάθετε αργότερα ποιος είναι αυτός) και να μάθετε τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα (για όσους δεν τις ξέρουν ήδη).

Για να συμβεί αυτό όμως σας προειδοποιώ...αφήστε τα complex σας εκτός του blog αυτού, γράψτε με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύετε, γίνεται για λίγο ο πραγματικός σας εαυτός. Νομίζετε ότι ξέρετε ποιος πραγματικά είστε; Μάλλον θα εκπλαγείτε αν μάθετε. Αυτό προσδοκώ και ‘γω ξεκινώντας αυτό το blog μιας και σχεδόν ποτέ δεν έχω μοιραστεί τις απόψεις μου με όλους εσάς χωρίς προσχήματα και υπεκφυγές.

Πολλοί από εσάς που θα λάβετε πρόσκληση για να γίνετε μέλη αυτού του blog είστε ήδη φίλοι μου, εχθροί, αδερφοί, συνάδελφοι, συνεργάτες, γνωστοί ή άγνωστοι.

Με πολλούς από σας έχω ήδη καθημερινή επαφή η οποία όμως σπανίως ξεπερνά τα τετριμμένα, σπανίως αποκαλύπτει το εγώ μας, σπανίως μας προβληματίζει, σπανίως μας κάνει να νιώθουμε πραγματικά καλά όταν είμαστε μαζί.

Με κάποιους άλλους ούτε που γνωριζόμαστε καλά-καλά, δεν ξέρουμε πολλά πράγματα ο ένας για τον άλλο, ούτε καν αν τους αρέσει η...

Θέλω να μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα για ‘σας γιατί όπως λέει και το ρητό «ο άνθρωπος είναι οι φίλοι του» και θα προσθέσω «και οι εχθροί του».

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την καθημερινότητά μου και τις απόψεις μου.

Να έχετε όμως στο νου σας ότι θέλω το blog αυτό να ΜΗΝ είναι political correct, εκφραστείτε χύμα, θυμωμένα, οργισμένα, λυπημένα, χαρούμενα, αληθινά, έτσι όπως θα προσπαθήσω να κάνω και εγώ.

Come on baby, make my day...