Υπήρξα (;)

Ανάποδος. Αυτό είμαι.

Γιατί βλέπω τη μηλιά να πέφτει κάτω απ'το μήλο,
γιατί το μυαλό βασανίζει τις σκέψεις μου,
γιατί όταν βλέπω κάτι με διαφορετικό τρόπο,
δεν πιστεύω ότι βλέπω κάτι διαφορετικό...

Έτσι αρχίζουνε όλα, έτσι δεν είναι;
Μια απότομη στροφή του μυαλού
από ένα δυνατό χαστούκι
κι ο κόσμος ξαφνικά μια σβούρα.
Με τα χρώματα να γίνονται ένα.
Με τις τόσες του ρωγμές να σβήνουν στις στροφές.
Κόσμος λείος κι εσύ ξαφνικά λεία του κόσμου.
Έτσι δεν είναι;
Κι ίσως έτσι δεν είναι.
Μα έτσι σίγουρα αρχίζουν όλα.
Γιατί δεν γίνεται να υπάρξει μια αρχή
πριν τουλάχιστον υπάρξει ένα τέλος.

Μ'αρέσει ο απόηχος του παρελθόντος μου.
Γιατί δεν έμαθα τίποτε απ'αυτόν.
Δεν καταδέχτηκα.
Εγώ είμαι και τα λάθη μου.
Κι όταν είμαι λάθος,
τότε ορθώς πράττω λανθασμένα.
Δεν είναι δύσκολο,
αλλά μας είναι δύσκολο
να δεχθούμε κάτι τόσο απλοϊκό.

Το ότι θυμάμαι.
Ναι.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Γιατί δεν θέλω να θυμάμαι
όλα αυτά που κάποτε ήθελα.
Δεν είναι ότι δεν έχει νόημα.

Όλα έχουν.

Είναι που επαναπροσδιορίζονται αξίες
την ίδια στιγμή που γνωρίζεις
πως όλα είναι αόριστα.
Πως ορισμοί και διαχωρισμοί είναι πλασματικοί,
παράγουν ψευδαισθήσεις.
Χρήσιμοι βέβαια για μια επικοινωνία
που ήταν εξαρχής καταδικασμένη
στην ατέλεια,
αλλά τίποτε άλλο.

Μια ακόμη ατέλεια.

Τώρα πια πάντως,
"Τυχερός" ο προάγων
τον παράγοντα "Τύχη".
Εκεί φτάσαμε.
Από εαυτός των "θεών" μας,
θεοί του εαυτού μας.

Και φυσικά αναρωτιέμαι.

Αν όλος ο κόσμος είναι στο μυαλό μου,
τι θα μπορούσε τελικά να μου αποδείξει,
ή έστω να με πείσει πως υπάρχω;
Πως υπήρξα;

Αφουγκραστείτε. "Είμαι".
Τι όμορφη λέξη ρε Κόσμε. Μαγική.
Σαν παραμύθι.
Τί όμορφη λέξη.
Πόσο "τυχεροί" είμαστε όλοι...
Μέχρι να σβήσουνε τα φώτα
και να φύγουν οι σκιές απ' το σεντόνι.

Ανάποδος. Αυτό είμουν.
Κι όταν ο κόσμος όλος θα είναι στο μυαλό μου
αναρωτιέμαι...
ποιός θα με πείσει πως ποτέ υπήρξα.