Η λύρα και η μουσική της

Αφορμή για το κείμενο που θα διαβάσετε, στάθηκαν οι σκέψεις του φίλου μου Ιωάννη για την αμαρτία και τη μεταμέλεια (συνεπώς και για τη ψυχή), καθώς και οι λέξεις του Ν.Καζαντζάκη στο έργο του «Καπετάν Μιχάλης» που διαβάζω τον καιρό αυτό.

Γράφει λοιπόν ο Καζαντζάκης (δική μου μεταφορά, θα προσθέσω το πρωτότυπο, αργότερα) : «Τη βλέπεις μωρέ Ιδομενέα τη λύρα ετούτη; Αυτά είναι τα πόδια της, αυτά τα χέρια της και οι χορδές τα έντερά της. Και η ψυχή της; Η ψυχή της είναι η μουσική...Εάν όμως φίλε μου Ιδομενέα πάρω τη λύρα και τη σπάσω τι θα απομείνει από τη ψυχή της; Τίποτα...γι’αυτό σου λέω μην τα ψάχνεις Ιδομενέα μου...»

Παρότι οι περισσότεροι μέσω της θρησκείας μας έχουμε γαλουχηθεί με την έννοια της μετά θάνατον ψυχής, σήμερα ελάχιστοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για εκείνη τη ψυχή.
Οι περισσότεροι από εμάς ενδιαφέρονται για το τι γίνεται στη ψυχή μας τώρα που είμαστε ζωντανοί, σήμερα, που αναπνέουμε, που απολαμβάνουμε, που γευόμαστε, που αμαρτάνουμε.
Εκείνη η ψυχή είναι συνδεδεμένη με το θείο και την αρετή και ετούτη η ψυχή με τη γη και την αμαρτία.

Θα μου πείτε λες βλακείες πρόκειται για την ίδια ψυχή του ίδιου ανθρώπου. Ναι συμφωνώ πρόκειται για την ίδια ψυχή που όμως έχει δύο πρόσωπα. Και εμείς σήμερα βλέπουμε μόνο το ένα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν ήδη αρχίσουν να βλέπουν και τα δύο πρόσωπα, ή τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω πολλούς.

Όλοι αναζητούν αυτό που νομίζουν ότι την κάθε χρονική στιγμή ικανοποιεί την ψυχή τους. Αυτό για τον καθέναν μας είναι διαφορετικό. Για άλλους είναι τα υλικά αγαθά, για άλλους η πνευματική καλλιέργεια, για άλλους ο έρωτας και η σαρκική ηδονή, για άλλους το χρήμα, η δόξα, η επιτυχία, για άλλους όλα μαζί ή και τίποτα από αυτά.

Πόσο ζεσταίνεται η ψυχή μας όταν βρίσκει κάτι από αυτά που της λείπουν; Όμως πάντα κάτι γίνεται και θέλει ακόμη περισσότερα. Περισσότερο χρήμα, περισσότερο έρωτα, περισσότερο sex, περισσότερα υλικά, περισσότερη επιτυχία, περισσότερη επιτυχία. περισσότερα, περισσότερα...

Τι είναι όμως τελικά αυτό που θα μείνει; Μια σπασμένη λύρα όπως λέει και ο Καζαντζάκης. Και μετά; Ούτε ξέρω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει τι γίνεται μετά. Ειλικρινά το λέω. Γιατί αρχίζω να καταλαβαίνω ότι , πράγματι, νιώθω πολύ ωραία όταν έχω όλα αυτά που η ψυχή μου αναζητά αλλά δυστυχώς μάλλον κάπου στο δρόμο θα έχω χάσει το άλλο πρόσωπο της ψυχής μου. Ποιο είναι αυτό;
Μα αυτό που δεν έχει να κάνει με το ΕΓΩ μου αλλά με τους άλλους. Τα παιδιά μου, τον σύντροφό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους γύρω μου, τον κόσμο μου.
Και αυτό, επιθυμώ (δεν ξέρω αν θα το καταφέρω) να το βρω τώρα. Όχι όταν θα φθάσω στα 60 και θα με πιάσουν οι υπαρξιακές μου ανησυχίες, θα το γυρίσω στην εκκλησία, θα κάνω αγαθοεργίες και θα δίνω και κάνα δεκαρικάκι ευρώ στον δίσκο του φιλόπτωχου.

Γι’αυτό φίλε Γιάννη όσο πειστικά κι αν παρακαλάμε το Θεό το κύτος δεν πρόκειται να μας ξεράσει αν πραγματικά δεν βρούμε τη μία και μοναδική ψυχή μας.