Οι Φουκάδες κι οι φουκαράδες

Δεν ξέρω τι συνέβη και δεν θα μάθω ποτέ. Εσείς ξέρετε; Αυτοί ξέρουν; Κανείς δεν ξέρει...
Ίσως επειδή στη τετραγωνική ρίζα των λέξεων που εκφράζουν συναισθήματα και λοιπές βαθύτερες εγκεφαλικές λειτουργίες, το νόημα συνήθως δεν είναι ακέραιο και οι δεκαδικοί διδάσκονται σ'ένα μάθημα που αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε. Την ίδια την ζωή. Ανίατη πάντως ασθένεια η παράνοια, διεισδύει στη ζωή μας κρυφά, άηχα, άοσμα, άλεκτα, ανεπαίσθητα.
Ας σπεύσουμε λοιπόν να καταδικάσουμε. Τσαμπέ είναι. Μια ακόμη από αυτές τις τρελές ευκαιρίες να επιβεβαιώνεις την συνείδησή σου, την αντίληψή σου, την κρίση και τις συγκρίσεις σου. Να αυτοθαυμάζεσαι γι'αυτό που είσαι και γι'αυτό που ποτέ δεν ήσουν και ποτέ δεν θα γίνεις. Όχι, δεν είναι αστείο. Αστείο είναι το να λες "εγώ στη θέση του". Εσύ, εγώ, εμείς, εσείς, όλοι μαζί στη πραγματική ακριβέστατη θέση του, είμαστε πλέον αυτός ακριβώς και θα κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Όχι ε; Εντάξει, εσείς ξέρετε καλύτερα για εσάς, δεν επιμένω για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας.
Νομίζουμε ότι ξέρουμε ποιό είναι το όριο και πως να παραμείνουμε μέσα του. Κι ίσως έτσι να είναι, μέχρι τη στιγμή του ακραίου φαινομένου. Εκεί που η λεπτή αυτή διπλή γραμμή "ξεθωριάζει" (κατά deadend) ή εν πάσει περιπτώσει ξαφνικά εξαφανίζεται και η προσπέραση είναι πλέον φαινομενικά επιτρεπτή, με αποτέλεσμα την επερχόμενη σφοδρή σύγκρουση. Για όσους αδυνατούν να καταλάβουν τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει "συγκυρία" και "σύμπτωση", συνιστώ το "Final Destination". Μια μέτρια κατ'εμέ ταινία τρόμου, η οποία όμως εμπεριέχει μια συμπτωματικά καταπληκτική περιγραφή σειράς λεπτομερειών. Λεπτομερειών που προηγούνται προκειμένου εξαιτίας τους, να επέλθει ένα φρικτό-τραγικό αποτέλεσμα. Ξαφνικό κι απρόσμενο για μας τους ανίδεους, με την παρ'όλα αυτά πολύ μεγάλη ιδέα για τον ευατό μας. Αν δεν κατηγορούσε στη ταινία, για τις λεπτομέρειες αυτές, μια άγνωστη υπερφυσική δύναμη, θα ήταν πολύ καλύτερα, αλλά εν πάσει περιπτώσει κι έτσι καλή είναι.

Γιατί τα λέω αυτά; Επειδή είμαι αλλού γι'αλλού κι επιμένω στο...
"Ας σπεύσουμε να καταδικάσουμε. Τσαμπέ είναι. Μια ακόμη από αυτές τις τρελές ευκαιρίες να επιβεβαιώνεις την συνείδησή σου, την αντίληψή σου, την κρίση και τις συγκρίσεις σου. Να αυτοθαυμάζεσαι γι'αυτό που είσαι και γι'αυτό που ποτέ δεν ήσουν και ποτέ δεν θα γίνεις. Όχι δεν είναι αστείο. Αστείο είναι το να λες "εγώ στη θέση του". Γιατί εσύ, εγώ, εμείς, εσείς, όλοι μαζί στη πραγματική ακριβέστατη θέση του, είμαστε πλέον αυτός ακριβώς και θα κάνουμε ακριβώς το ίδιο. "

Παρακαλώ κρεμάστε τον στη πλατεία Συντάγματος, να ανεβάσουμε λίγο το ηθικό της ηθικής μας συνείδησης... με το κρότο του σβέρκου να επισκεπάζει τη φωνή της λογικής μας, ενισχύοντας την ήδη θορυβώδη μας άγνοια κι ανικανότητα ολοκληρωμένης-πλήρους αντίληψης, ακόμα και του πιο απλού γεγονότος.