Ακτή Πειραιώς

Πέρασα πολύ ωραία απόψε. Μόλις γύρισα από την "Ακτή Πειραιώς". Η βραδιά είχε πολύ γέλιο ελέω Ζουγανέλη κυρίως αλλά και οι υπόλοιποι ήταν φανταστικοί.

Για μένα όμως ήταν και μια συζήτηση με τον εαυτό μου. Πως γίνεται αυτό; Και όμως γίνεται. Όταν ακούς όλα αυτά τα τραγούδια που το καθένα μιλάει ξεχωριστά στην καρδιά σου, γίνεται. Θυμήθηκα πολλά πράγματα απόψε. Θυμήθηκα την Θεσσαλονίκη, τις συναυλίες που πηγαίναμε όταν ήμασταν μικρότεροι, τον έρωτά μας, τις συζητήσεις για τον Μαρξ, φίλους παλιούς και ξεχασμένους.

Συλλογίστηκα κιόλας...Μα καλά τα τραγούδια μπορούν να μιλάνε στην ψυχή μας τόσο πολύ; Να μας θυμίζουν τι έχουμε χάσει; Να μας δείχνουν πως πρέπει να είμαστε, πώς πρέπει να γίνουμε, που πρέπει να φθάσουμε; Σχεδόν βούρκωνα όταν τα άκουγα γιατί καταλάβαινα πως τα πράγματα δεν πάνε καλά! Καθόλου καλά! Έχουμε ξεχάσει ποιοί είμαστε. Έχουμε χάσει την ουσία της ζωής; Έχουμε γίνει ίδιοι με τους άλλους; Πρέπει τα τραγούδια να είναι αυτά που μας ξυπνάνε;

Κάθε τραγούδι μιλάει διαφορετικά στη ψυχή του καθενός.

Αλλά στίχοι όπως "στα τριάντα ήσουν άνετος και ωραίος και στα σαρανταπέντε το παίζεις πατριάρχης" είναι γροθιά στο στομάχι.
Πρέπει να σκοτώσουμε τον πατριάρχη, τον δικαστή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ψυχές που έχουμε μπροστά μας και στέκονται ακούνητες όταν θυμώνουμε, πληγώνονται αφάνταστα. Μπορεί αύριο να μη μας συγχωρήσουν.

Στίχοι όπως το "για το καλό μου" θυμίζουν ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και τώρα είμαστε πλέον εμείς αυτοί που λέμε στους άλλους τη φράση αυτή. Δεν έχει νόημα. Ο καθένας θα βρει μόνος του τι είναι "για το καλό του".

Στιχοι όπως "το εμβατήριο που του'μαθαν να λέει είναι φασιστικό μα ντρέπεται να κλέει" πρέπει να μας ξυπνάνε. Να μάθουμε στα παιδιά μας δέκα πράγματα για την πραγματική ζωή. Να τους μάθουμε να σκέφτονται. Να τους μάθουμε ότι η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη. Να καταλάβουν ότι πολλές φορές άλλοι θα αποφασίζουν για τους ίδιους.

Στίχοι όπως το "πάρε με, πάρε με μέσα σου να κρυφτώ....σαν να μα έζησα ποτέ το βράδυ αυτό"......"η αγκαλιά σου είναι ή σκάλα του Μιλάνου και εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα" είναι η ίδια η αγάπη.
Μιά αγάπη που πάντα είναι μέσα μας αλλά δυστυχώς δεν παρουσιάζεται έτσι όπως πρέπει κάθε μέρα. Και πρέπει να ζητήσουμε συγγνωμη από τον σύντροφό μας για αυτό , πρέπει να θυμώσουμε με τον εαυτό μας. Πρέπει να του δείξουμε την αγάπη μας.

Συγγνώμη παιδιά μου...

Συγγνώμη αγάπη μου....

Θέλω να τραγουδάμε μαζί κάθε μέρα....