Απλή αδυναμία, εκούσια Ψευδαίσθηση ή ακούσια Παράκρουση;

Στην καθημερινή ζωή επιβάλλαμε την ανύπαρκτη απλότητα και διάφορες έννοιες όπως πχ "κοινή λογική", χαράζοντας οικουμενικές γραμμές λειτουργίας και παρουσιάζοντάς τις ως "εγχειρίδια ορθής(;) αντίληψης επί των πραγμάτων κι αντίστοιχης χρήσης αυτών".

Αποδεχτήκαμε λοιπόν από μικρή ηλικία τις δήθεν εξηγήσεις για τα πάντα, "δήθεν" γιατί είναι ημιαληθείς και βασισμένες σε μερική αντίληψη ή αν θέλετε σε αντιληπτές Γενικότητες, χωρίς να (μπορούμε να) γνωρίζουμε τις άπειρες λεπτομέρειες, δηλαδή τα δεδομένα, παρά μόνο λίγες συνιστώσες, λησμονώντας μια από τις μεγαλύτερες και μάλιστα αιώνες πριν διατυπωμένη, Σωκρατική "αλήθεια" περί ανύπαρκτης ουσιαστικής γνώσης, πιθανότατα για λόγους αυτοάμυνας, για να διαφυλάξουμε δηλαδή την τεράστια τσιχλόφουσκα ιδέας που αναπτύξαμε για το είδος μας.
Έναν δηλαδή έξυπνο τρόπο για να μασάμε και αναμασάμε γεύσεις νοήματος, γεύσεις που εξυπηρετούν την (τάση για) επιβίωση και μακροζωία μιας ανθρωπότητας που προς το παρόν δεν την αξίζει, αφού το Νόημα, μαζί με την Ελπίδα και μια-δυό ακόμα έννοιες όπως Άγνοια και Πίστη, αποτελούν τις μοναδικές ίσως "καύσιμες ύλες" της διαμορφωμένης μέχρι στιγμής ως «ψυχαναγκαστική» επιβίωσής μας, με το χαοτικό, σε δυνατότητες, πνεύμα μας σε ατέρμονο (ελπίζω φαινομενικά) λήθαργο...

εκεί λοιπόν, στην καθημερινή ζωή, το απόλυτα περίπλοκο κι ανέγγιχτο (από τον άνθρωπο) της όποιας εξήγησης, θεωρείται παρανοϊκή θέση, σοφιστεία, μηδενισμός, κυνισμός, αντικοινωνικότητα, παραλογισμός, ακόμα και ψύχωση ή έστω το αποτέλεσμα μιας άκρως ατομικιστικής αντίληψης...