Απολογία V - Με και δίχως αξία

Όχι, μη, δεν. Δήθεν νόμοι, όρια, κανόνες, δεσμεύσεις. Η ρευστότητα της Ηθικής, το παχύρευστο της λογικής, η εποχιακή αδιαλλαξία. Με δυό ρήματα φαντάζεις ον ενός άλλου γαλαξία - δεν ξέρω, δεν με νοιάζει. Όλα σε ροή κι εμείς παγώνουμε τις εικόνες για να θαυμάσουμε τον ακίνητο βράχο. Τον ίδιο που στο μέλλον κάποιοι θα θαυμάζουν την λευκή του άμμο. Την ίδια που κάποτε θα γίνει σκόνη αρκετά μικρή ωστέ να μεταφερθεί στο σπίτι μιας απαρηγόρητης νοικοκυράς. Ακούω από τώρα τις λέξεις μέσα απ'τα δόντια της "κακό που με βρήκε, όλη μέρα ξεσκονίζω".

Ένας τουρίστας σαν όλους είμαι κι εγώ, που πετάει τις λέξεις του, σκουπίδια για την άμμο και τη θάλασσα. Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου, για όνομα, όχι κάθε μου μπουκάλι. Κι αν κάποιος του βρει αξία; - τα πάντα έχουν αξία όταν βρεθεί κάποιος να την δώσει. Πχ, "Κοίτα την ετικέττα, λείπει από τη συλλογή μου", "Το εργοστασιακό λάθος στην ονομασία το κάνει σπάνιο", "Η φόρμα που έχει ο λαιμός του, το κάνει μοναδικό", "Η παλαιότητά του το κάνει πολύτιμο", "Ο φελός του ήταν ο τελευταίος που φτιάχτηκε με το χέρι".

Τώρα, είναι η εποχή του μηνύματος. E-mails, SMS, MMS, Forum, IRC, Blogs, Messengers, UPS, ACS άντε και ΕΛΤΑ. Διαφημιστικά μηνύματα, ενοχλητικά μηνύματα, μηνύματα ειρήνης, αγάπης, έρωτα, μηνύματα SOS απ'όλο τον κόσμο. Η επικοινωνία χτυπά και στα χτυπήματά της η κοινωνία διαλύεται κι εμείς χαζεύουμε τα κομμάτια της να σκορπίζουνε σε slow motion, με το remote control της πανέμορφης ψηφιακής TV μας. Κάνουμε zoom στα παπούτσια του αγαπημένου μας τηλεοπτικού αστέρα, για να δούμε την μάρκα τους. Κι εκεί που κάποτε έβρισκες έναν φάκελο στη πόρτα σου και καρδιοχτυπούσες από χαρά και περιέργεια, τώρα σου βροντάνε την πόρτα για να μαζέψεις επιτέλους τους σαράντα φακέλους που εδώ και μέρες βαριέσαι να σηκώσεις.

Υπερβάλλω λέτε... Μπα. Έχω 460 νέα e-mail απόψε, ενώ συνολικά γύρω στα 4700 αδιάβαστα. Λίγα χρόνια πριν τα διάβαζα ολόκληρα, έπειτα μόνο τους τίτλους... κι έπειτα βαρέθηκα τελείως. Και δεν είμαι ο μόνος. Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει... γιατί όταν με νοιάζει ξέρω κι όταν ξέρω με νοιάζει. Δεν θα μπω σ'αυτή τη λούπα. Η αξία του μηνύματος χάνεται, όπως χάνονται τα πάντα όταν τα συναντάς κάθε μέρα, όλη μέρα. Όσο περισσότερη ώρα είναι κάτι μπροστά σου, τόσο λιγότερο το βλέπεις, τόσο λιγότερο σε νοιάζει, τόσο λιγότερη αξία του δίνεις. Ναι ξέρω, παραλογίζομαι όταν λέω ότι θα σβήσω πέντε χιλιάδες μηνύματα προκειμένου να διαβάσω κάποια στιγμή ένα και να του δώσω αξία. Από την άλλη, τουλάχιστον έτσι θα δώσω αξία έστω σε ένα...

Όχι, μη, δεν. Δήθεν. Μόλις μόλυνα ξανά μια ξένη παραλία. Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου, για όνομα, όχι κάθε μου μπουκάλι. Ένας τουρίστας είμαι κι εγώ, που αφαιρείται προσθέτοντας λέξεις στην αμμουδιά των λέξεων, στη θάλασσα των μηνυμάτων. Μηνυμάτων που έχουν αξία μόνο όταν κάποιος βρεθεί να τους την δώσει.

μία από τις απολογίες μου...

my apologies
Απόμακρος