Φιλία...

Τώρα τελευταία έχω γνωρίσει μερικούς νέους "φίλους".
Γιατί βάζω τη λέξη φίλους σε εισαγωγικά;

Μα η πρόταση περιέχει μια μεγάλη αντίφαση :
“Πως είναι δυνατόν να έχεις γνωρίσει κάποιον τόσο λίγο και να τον αποκαλείς φίλο σου. Τι είναι η φιλία για να χτιστεί μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα; Δεν μπορείς να νιώθεις φίλο σου κάποιον για τον οποίο δεν ξέρεις σχεδόν τίποτα για το παρελθόν του. Δεν ξέρεις τίποτα για τη μισή του ζωή (στην καλύτερη περίπτωση) που έχει ήδη ζήσει.”

Αυτά θα ήταν τα λόγια μου πριν από λίγο καιρό αν με ρωτούσατε την άποψή μου για τη φιλία. Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, ευτυχώς προς το καλύτερο.

Νόμιζα ότι μόνο με τους παιδικούς και νεανικούς μου φίλους μπορώ να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις και τέτοιες στιγμές. Με αυτούς που έχουμε ζήσει τόσα πολλά και σίγουρα ανεπανάληπτα. Όμως δυστυχώς κάπου στην πορεία η χημεία χαλάει. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί αυτά που μας ενώναν κάποτε δεν υπάρχουν πια. Ίσως να φταίει ότι ο καθένας πλέον δεν μιλάει για τον εαυτό του, ο καθένας κλείνεται στο καβούκι του. Ακόμα και αυτοί που τους ξέρεις τόσο πολύ φοράνε μια χαμογελαστή μάσκα και σπανίως σε κοιτάνε στα μάτια.

Και ξαφνικά γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους που είναι ευγενικοί, ειλικρινείς, ντόμπροι, φιλόξενοι, ανιδιοτελείς μα πάνω απ’όλα αληθινοί. Σου ανοίγουν την καρδιά τους, σου μιλάνε για τα προβλήματά τους, σε σκέφτονται, σε βοηθούν, σε εμπιστεύονται, σου αποκαλύπτονται. Επικοινωνείς μαζί τους.

Νιώθω πλέον ότι τους γνωρίζω χρόνια. Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τους εμπιστευθώ. Ξέρω ότι δεν θα με πουλήσουν, ξέρω ότι θα με βοηθήσουν.

Έκπληξη !!! υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι; Κι’όμως υπάρχουν.
Στην αρχή τους φοβόμουν. Δεν πίστευα ότι μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα, δεν μου είχε ξανατύχει, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα.

Αλλά τελικά κατάλαβα περί τίνος πρόκειται….ψάχνοντας τον εαυτό μου…

Έχουμε τα ίδια και μας λείπουν ακριβώς τα ίδια.

Αλλά πάνω απ΄όλα μας λείπει ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ!!!

Αφιερωμένο σε αυτούς που βλέπουν το πρόσωπό τους στα λόγια μου.