Το ράδιο του Χρήστου...

Η ώρα είναι 2:00 τα μεσάνυχτα και δεν μου κολλάει ύπνος. Εδώ και μία ώρα στριφογυρίζω στο κρεββάτι αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολο. Ο γέιτονάς μου ο Χρήστος ακούει μουσική. Καζαντζίδης, Γαβαλάς, Ζαμπέτας, Μοσχολιού, βαριά λαικά όπως πάντα. Είναι αλήθεια ότι έχει πολύ χαμηλά την ένταση και νομίζει ότι δεν ενοχλεί κανέναν. Η ησυχία της νύχτας όμως ακόμα και στον Πειραιά είναι σχεδόν απόλυτη. Δεν ξέρω καν αν κοιμάται ή αν είναι ξύπνιος.

Ο Χρήστος όταν είναι σπίτι του ακούει συνεχώς μουσική. Πάντα τον ίδιο σταθμό με τα ίδια τραγούδια που ακούει εδώ και σαράντα χρόνια. Είμαι σίγουρος αν και δεν το έχω δει ότι το ράδιο του είναι κάποιο παλιό απ'αυτά που με πείσμα συνεχίζουν να παίζουνε. Το ράδιο αυτό είναι η παρέα του, γιατί ο Χρήστος δεν έχει άλλη παρέα.

Όχι ότι ξέρω πολλά για αυτόν αλλά θα προσπαθήσω να σας τον συστήσω. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πόσω χρονών είναι, αλλά σίγουρα πάνω από εξήντα. Ζει μόνος τους σ'ένα χαμόσπιτο στη γειτονιά μου, στο ενοίκιο. Είναι ανύπαντρος και δεν έχει παιδιά. Έτσι νομίζω. Τα τελευταία δέκα χρόνια κάνει το "κοράκι" στις κηδείες και καλλιεργεί στην αυλή του λουλούδια που τα πουλάει στο παζάρι του Πειραιά. Δεν ξέρω πως τη βγάζει και αν παίρνει κάποια σύνταξη ή κάποιο ποσό από την Πρόνοια.

Πάντως εδώ και καιρό δεν είναι καλά. Έχει αδυνατίσει πολύ και μέσα στο μαύρο τριμμένο και σκονισμένο κουστούμι της δουλειάς του, που του πέφτει λίγο μεγάλο, φαίνεται ακόμη πιο ισχνός. Μάλλον είναι άρρωστος. Αλλά δεν ξέρω τι έχει. Έχασε και το κέφι του. Κάποτε έκανε πλάκα με τα παιδιά μου, τώρα απλά τα χαιρετάει. Μάλλον δεν έχει ούτε να φάει. Τις προάλλες μια γειτόνισσα του πήγε ένα πιάτο ζεστό φαί. Της το ανταπέδωσε με μια γλάστρα βασιλικό. Είναι περήφανος ο Χρήστος.

Πολλές φορές ως γείτονας που είναι τον συναντάω στο δρόμο και ανταλλάσουμε μια καλημέρα. Με έχει προσκαλέσει αρκετές φορές για καφέ ή να μου δώσει καμιά τριανταφυλλιά. Όμως εγώ πάντα βρίσκω μια δικαιολογία και το αποφεύγω. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή δεν έχουμε κάτι κοινό. Εκτός ότι είμαστε γείτονες. Και πολλές φορές με νευριάζει η μουσική που ακούει.

Δέκα χρόνια λοιπόν και ούτε στην αυλή του δεν έχω μπει. Ούτε εγώ τον έχω καλέσει ποτέ. Ίσως να φοβάμαι ότι θα μου χαλάσει τον "καθαρό" προσωπικό μου χώρο. Ή επειδή φοβάμαι να ακούσω αυτά που θα μου πει. Γιατί δεν θα έχω απάντηση να του δώσω. Γιατί ποτέ μου δεν έχω ζήσει καταστάσεις σαν και αυτές που ζει αυτός.

Το σκέφτομαι όμως και φοβάμαι. Δεν θα ήθελα να μου τύχει ποτέ. Να είμαι μόνος μου παρέα με το παλιό μου ραδιόφωνό.

Αύριο νομίζω ότι ο Χρήστος αξίζει μια επίσκεψη. Ο κάθε άνθρωπος αξίζει μια παρέα, έστω και για λίγο.

Πάω να κοιμηθώ, ή τουλάχιστον να προσπαθήσω. Αλλά δεν θα φορέσω τις ωτοασπίδες που έχω το συρτάρι μου για να μην ακούω τίποτα. Ο κόσμος είναι γύρω μας και δεν μπορούμε να τον κάνουμε να σωπάσει. Θα προσπαθήσω να μην ξαναφορέσω ωτοασπίδες και παρωπίδες.

Άντε ρε Στελάρα, πάμε άλλη μια πενιά...