Υπήρξα (;)

Ανάποδος. Αυτό είμαι.

Γιατί βλέπω τη μηλιά να πέφτει κάτω απ'το μήλο,
γιατί το μυαλό βασανίζει τις σκέψεις μου,
γιατί όταν βλέπω κάτι με διαφορετικό τρόπο,
δεν πιστεύω ότι βλέπω κάτι διαφορετικό...

Έτσι αρχίζουνε όλα, έτσι δεν είναι;
Μια απότομη στροφή του μυαλού
από ένα δυνατό χαστούκι
κι ο κόσμος ξαφνικά μια σβούρα.
Με τα χρώματα να γίνονται ένα.
Με τις τόσες του ρωγμές να σβήνουν στις στροφές.
Κόσμος λείος κι εσύ ξαφνικά λεία του κόσμου.
Έτσι δεν είναι;
Κι ίσως έτσι δεν είναι.
Μα έτσι σίγουρα αρχίζουν όλα.
Γιατί δεν γίνεται να υπάρξει μια αρχή
πριν τουλάχιστον υπάρξει ένα τέλος.

Μ'αρέσει ο απόηχος του παρελθόντος μου.
Γιατί δεν έμαθα τίποτε απ'αυτόν.
Δεν καταδέχτηκα.
Εγώ είμαι και τα λάθη μου.
Κι όταν είμαι λάθος,
τότε ορθώς πράττω λανθασμένα.
Δεν είναι δύσκολο,
αλλά μας είναι δύσκολο
να δεχθούμε κάτι τόσο απλοϊκό.

Το ότι θυμάμαι.
Ναι.
Αυτό είναι το πρόβλημα.
Γιατί δεν θέλω να θυμάμαι
όλα αυτά που κάποτε ήθελα.
Δεν είναι ότι δεν έχει νόημα.

Όλα έχουν.

Είναι που επαναπροσδιορίζονται αξίες
την ίδια στιγμή που γνωρίζεις
πως όλα είναι αόριστα.
Πως ορισμοί και διαχωρισμοί είναι πλασματικοί,
παράγουν ψευδαισθήσεις.
Χρήσιμοι βέβαια για μια επικοινωνία
που ήταν εξαρχής καταδικασμένη
στην ατέλεια,
αλλά τίποτε άλλο.

Μια ακόμη ατέλεια.

Τώρα πια πάντως,
"Τυχερός" ο προάγων
τον παράγοντα "Τύχη".
Εκεί φτάσαμε.
Από εαυτός των "θεών" μας,
θεοί του εαυτού μας.

Και φυσικά αναρωτιέμαι.

Αν όλος ο κόσμος είναι στο μυαλό μου,
τι θα μπορούσε τελικά να μου αποδείξει,
ή έστω να με πείσει πως υπάρχω;
Πως υπήρξα;

Αφουγκραστείτε. "Είμαι".
Τι όμορφη λέξη ρε Κόσμε. Μαγική.
Σαν παραμύθι.
Τί όμορφη λέξη.
Πόσο "τυχεροί" είμαστε όλοι...
Μέχρι να σβήσουνε τα φώτα
και να φύγουν οι σκιές απ' το σεντόνι.

Ανάποδος. Αυτό είμουν.
Κι όταν ο κόσμος όλος θα είναι στο μυαλό μου
αναρωτιέμαι...
ποιός θα με πείσει πως ποτέ υπήρξα.

Για να μην χανόμαστε... (;)

Εκεί πίσω νοσταλγία ψευδαισθήσεων.. δηλαδή να αναπολώ αυτό που δεν θυμάμαι ακριβώς... Το ξέρω και χαμογελώ γι'αυτό... κι ευχαριστώ που είναι έτσι.

Σταματά λοιπόν κανείς τις προσευχές, όταν μέσα του σβήνει κάθε δέος.  Όταν όλα εξηγούνται ή έχουν απόλυτα λογική εξήγηση κι ας είναι ανέφικτη προσωρινά ή μη. Έτσι ακόμα κι αν αναρωτιέται κάποιες φορές, ξέρει πως κάθε απάντηση θα είναι άνευ σημασίας. Παραιτείται κάποτε τελικά και κρεμιέται νεκρός στα τεντωμένα αόρατα νήματα. Ένα ακόμη άψυχο κορμί -ανάμεσα- στις έμψυχες μαριονέτες. Δεν έχει σημασία. Κι αν δεν του την δώσουμε, δεν θα την αποκτήσει ποτέ.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ύπαρξή μας, όπως και η τυχόν ύπαρξη παρόμοιων, με τον άνθρωπο, όντων, κατά βάθος σημαίνει ότι το σύμπαν βρήκε τρόπο να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Την ύπαρξή του. Δεν είναι και λίγο αν το καλοσκεφτεί κανείς... γιατί τι νόημα έχει η ύπαρξη, το οτιδήποτε, αν τίποτε δεν δύναται να την αντιληφθεί κάποια στιγμή... έστω για μια στιγμή.


Μια μαζική συνειδητοποίηση ότι αυτή η διάρκεια που ονομάζεται "ζωή" είναι η μοναδική ευκαιρία να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε (εν ζωή) το οτιδήποτε... ίσως να μας έσωζε. Ίσως να ήταν αρκετή για να σταματήσουμε το οτιδήποτε ανόητο κάνουμε κι απλά να απομείνουμε να κοιτάζουμε, ακούμε, οσφραίνουμε, γευόμαστε, αγγίζουμε, σκεφτόμαστε, ονειρευόμαστε και φανταζόμαστε, προσπαθώντας
παράλληλα σε αυτό το παραλήρημα του απόλυτου σεβασμού, να μην τα στερήσουμε όλα αυτά από κανέναν άλλο συνειδητοποιημένα έμβιο (που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του) οργανισμό. Γιατί δεν θα του δοθεί δεύτερη ευκαιρία... όπως ακριβώς δεν θα μας δοθεί. Κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό.
Θα έπρεπε να έπρεπε να είναι....

Μια μαζική συνειδητοποίηση. Και πόσο αστεία ανέφικτο καταντά να ακούγεται. Σχεδόν ανόητο...


Καλό μας χειμώνα

Απόμακρος

Απλή αδυναμία, εκούσια Ψευδαίσθηση ή ακούσια Παράκρουση;

Στην καθημερινή ζωή επιβάλλαμε την ανύπαρκτη απλότητα και διάφορες έννοιες όπως πχ "κοινή λογική", χαράζοντας οικουμενικές γραμμές λειτουργίας και παρουσιάζοντάς τις ως "εγχειρίδια ορθής(;) αντίληψης επί των πραγμάτων κι αντίστοιχης χρήσης αυτών".

Αποδεχτήκαμε λοιπόν από μικρή ηλικία τις δήθεν εξηγήσεις για τα πάντα, "δήθεν" γιατί είναι ημιαληθείς και βασισμένες σε μερική αντίληψη ή αν θέλετε σε αντιληπτές Γενικότητες, χωρίς να (μπορούμε να) γνωρίζουμε τις άπειρες λεπτομέρειες, δηλαδή τα δεδομένα, παρά μόνο λίγες συνιστώσες, λησμονώντας μια από τις μεγαλύτερες και μάλιστα αιώνες πριν διατυπωμένη, Σωκρατική "αλήθεια" περί ανύπαρκτης ουσιαστικής γνώσης, πιθανότατα για λόγους αυτοάμυνας, για να διαφυλάξουμε δηλαδή την τεράστια τσιχλόφουσκα ιδέας που αναπτύξαμε για το είδος μας.
Έναν δηλαδή έξυπνο τρόπο για να μασάμε και αναμασάμε γεύσεις νοήματος, γεύσεις που εξυπηρετούν την (τάση για) επιβίωση και μακροζωία μιας ανθρωπότητας που προς το παρόν δεν την αξίζει, αφού το Νόημα, μαζί με την Ελπίδα και μια-δυό ακόμα έννοιες όπως Άγνοια και Πίστη, αποτελούν τις μοναδικές ίσως "καύσιμες ύλες" της διαμορφωμένης μέχρι στιγμής ως «ψυχαναγκαστική» επιβίωσής μας, με το χαοτικό, σε δυνατότητες, πνεύμα μας σε ατέρμονο (ελπίζω φαινομενικά) λήθαργο...

εκεί λοιπόν, στην καθημερινή ζωή, το απόλυτα περίπλοκο κι ανέγγιχτο (από τον άνθρωπο) της όποιας εξήγησης, θεωρείται παρανοϊκή θέση, σοφιστεία, μηδενισμός, κυνισμός, αντικοινωνικότητα, παραλογισμός, ακόμα και ψύχωση ή έστω το αποτέλεσμα μιας άκρως ατομικιστικής αντίληψης...

Ακτή Πειραιώς

Πέρασα πολύ ωραία απόψε. Μόλις γύρισα από την "Ακτή Πειραιώς". Η βραδιά είχε πολύ γέλιο ελέω Ζουγανέλη κυρίως αλλά και οι υπόλοιποι ήταν φανταστικοί.

Για μένα όμως ήταν και μια συζήτηση με τον εαυτό μου. Πως γίνεται αυτό; Και όμως γίνεται. Όταν ακούς όλα αυτά τα τραγούδια που το καθένα μιλάει ξεχωριστά στην καρδιά σου, γίνεται. Θυμήθηκα πολλά πράγματα απόψε. Θυμήθηκα την Θεσσαλονίκη, τις συναυλίες που πηγαίναμε όταν ήμασταν μικρότεροι, τον έρωτά μας, τις συζητήσεις για τον Μαρξ, φίλους παλιούς και ξεχασμένους.

Συλλογίστηκα κιόλας...Μα καλά τα τραγούδια μπορούν να μιλάνε στην ψυχή μας τόσο πολύ; Να μας θυμίζουν τι έχουμε χάσει; Να μας δείχνουν πως πρέπει να είμαστε, πώς πρέπει να γίνουμε, που πρέπει να φθάσουμε; Σχεδόν βούρκωνα όταν τα άκουγα γιατί καταλάβαινα πως τα πράγματα δεν πάνε καλά! Καθόλου καλά! Έχουμε ξεχάσει ποιοί είμαστε. Έχουμε χάσει την ουσία της ζωής; Έχουμε γίνει ίδιοι με τους άλλους; Πρέπει τα τραγούδια να είναι αυτά που μας ξυπνάνε;

Κάθε τραγούδι μιλάει διαφορετικά στη ψυχή του καθενός.

Αλλά στίχοι όπως "στα τριάντα ήσουν άνετος και ωραίος και στα σαρανταπέντε το παίζεις πατριάρχης" είναι γροθιά στο στομάχι.
Πρέπει να σκοτώσουμε τον πατριάρχη, τον δικαστή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι ψυχές που έχουμε μπροστά μας και στέκονται ακούνητες όταν θυμώνουμε, πληγώνονται αφάνταστα. Μπορεί αύριο να μη μας συγχωρήσουν.

Στίχοι όπως το "για το καλό μου" θυμίζουν ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και τώρα είμαστε πλέον εμείς αυτοί που λέμε στους άλλους τη φράση αυτή. Δεν έχει νόημα. Ο καθένας θα βρει μόνος του τι είναι "για το καλό του".

Στιχοι όπως "το εμβατήριο που του'μαθαν να λέει είναι φασιστικό μα ντρέπεται να κλέει" πρέπει να μας ξυπνάνε. Να μάθουμε στα παιδιά μας δέκα πράγματα για την πραγματική ζωή. Να τους μάθουμε να σκέφτονται. Να τους μάθουμε ότι η ζωή δεν είναι πάντα ρόδινη. Να καταλάβουν ότι πολλές φορές άλλοι θα αποφασίζουν για τους ίδιους.

Στίχοι όπως το "πάρε με, πάρε με μέσα σου να κρυφτώ....σαν να μα έζησα ποτέ το βράδυ αυτό"......"η αγκαλιά σου είναι ή σκάλα του Μιλάνου και εγώ απόψε έχω επίσημη πρεμιέρα" είναι η ίδια η αγάπη.
Μιά αγάπη που πάντα είναι μέσα μας αλλά δυστυχώς δεν παρουσιάζεται έτσι όπως πρέπει κάθε μέρα. Και πρέπει να ζητήσουμε συγγνωμη από τον σύντροφό μας για αυτό , πρέπει να θυμώσουμε με τον εαυτό μας. Πρέπει να του δείξουμε την αγάπη μας.

Συγγνώμη παιδιά μου...

Συγγνώμη αγάπη μου....

Θέλω να τραγουδάμε μαζί κάθε μέρα....

Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του (Μέρος 1ο - Διαμονόλογοι)

Νιώθω πως πρέπει να εξηγήσω ή έστω να αιτιολογήσω.
Μ'αρέσει να λογίζομαι, να παραλογίζομαι, να μιλώ και να παραμιλώ, να νοώ και να παρανοώ. Είμαι χρόνια στο διαδίκτυο, σ'αυτόν τον "ιστό" με τις εκατομμύρια, κολημένες πάνω του, απόψεις και νιώθω πως έχω συζητήσει, διαβάσει και μιλήσει σχεδόν για τα πάντα.

Κι όμως σε όλον αυτόν τον κατακλυσμό πληροφορίας, επικοινωνίας και συναναστροφής γενικότερα, τόσο τα πρώτα συμπεράσματα όσο και τα τελευταία ανήκουν στην ίδια οπτική γωνία. Αρχίζοντας απ' το "Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του" και καταλήγοντας στο "η επικοινωνία χτυπά και στα χτυπήματά της η κοινωνία διαλύεται" ή σε μια απλή λέξη όπως το "Διαμονόλογοι", το συμπέρασμα στο οποίο κάθε φορά καταλήγω παραμένει ίδιο.

Αν δυσκολεύεστε να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ, αν πιστεύετε δλδ ότι τουλάχιστον η λεκτική "επικοινωνία" είναι ικανή για μια πολύ καλή συνεννόηση ανάμεσά μας, αν νομίζετε για τον οποιονδήποτε τρόπο επικοινωνίας ότι δεν είναι απλώς ένα βοήθημα για μια αρκετά έως εντελώς αφηρημένη ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών, συναισθημάτων... Τότε το μόνο που μπορώ να πω για να γίνω ίσως λίγο πιο αντιληπτός είναι τα εξής:

- Έκοψα ένα όμορφο κλαδί και διακόσμησα το σαλόνι.
- Καλή ιδέα! (με χαμόγελο ή με θαυμασμό, μηχανικά ή αδιάφορα)

Δεν δίνουμε σημασία στο πόσο αφηρημένα είναι τα κάθε είδους "μηνύματα" έναντι των νοημάτων που τα "δημιούργησαν". Κι όμως, θα όφειλαν να τα εκφράζουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Συγκεκριμένα... Πως το έκοψα αυτό το κλαδί; Με το χέρι; Με κάποιο εργαλείο; Πόση ώρα μου πήρε; Από που το έκοψα; Τι ώρα; Ποιά μέρα; Γιατί; Με ποιά σκέψη; Με ποιόν φόβο; Με ποιά ιδέα; Με τι συναίσθημα; Ποιό ακριβώς κλαδί είναι πανέμορφο για μένα; Ένα κατάξερο; Ένα ανθισμένο; Μήπως ένα καμμένο; Πως ήταν το κλαδί; Δηλαδή, πόσο μεγάλο ήταν και γενικά ποιά η ακριβής εικόνα του; Πως είναι το σαλόνι χωρίς το κλαδί; Πως με το κλαδί; Τι γούστο έχω; Τι συναίσθημα μου δημιουργεί το να βλέπω στο σαλόνι αυτό το κλαδί και τι θα δημιουργούσε σε κάποιον άλλο; Εκατομμύρια πληροφορίες σχετικές με την άνωθι πρόταση μας διαφεύγουν και ίσως οι περισσότερες να φαίνονται ή και να είναι ασήμαντες, όχι όμως όλες. Κάποιες από αυτές μάλλον θα επηρέαζαν απόλυτα τον τρόπο με τον οποίο εκλήφθηκε η παραπάνω πρόταση και οτιδήποτε γενικότερα κάποιος εξέφρασε.

Προφέρουμε μια λέξη που εκφράζει ένα νόημα, μια ιδέα, μια εικόνα, ένα συναίσθημα, ένα κάτι οτιδήποτε και νομίζουμε ότι "επικοινωνήσαμε" με τον άλλο που την άκουσε, την διάβασε ή και την μάντεψε.
Λέμε "κλαδί" λοιπόν κι ο καθένας δίνει την δική του εικόνα στο συγκεκριμένο λεκτικό σύμβολο. Κάποιος σκέφτεται ένα ανθισμένο, κάποιος ένα καταπράσινο, κάποιος ένα ξερό και κάποιος άλλος ένα καρβουνιασμένο. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κάθε λεκτικό σύμβολο έχει άπειρες πιθανές και διαφορετικές μεταξύ τους υποστάσεις. Και παράλληλα δεν είμαστε σε θέση να τις γνωρίσουμε ποτέ στο σύνολό τους, ακόμα κι αν κάποιος μπει στον κόπο να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο για ένα και μόνο σύμβολο, προκειμένου να μας το περιγράψει επαρκώς. Γιατί; Επειδή αν μόνο για μια λέξη μπορούμε να αντιστοιχίσουμε δεκάδες ή χιλιάδες εικόνες, τι θα συνέβαινε για μια πρόταση; Για ένα ολόκληρο βιβλίο; Τελικά όντως θα συγκεκριμενοποιούσε περισσότερο; Ή τελικά το αποτέλεσμα θα ήταν παντελώς χαοτικό;
Ακούμε κάτι θεωρητικά "απλό", όπως το "Ο Τάκης την κοίταξε με αγάπη" κι ο καθένας ουσιαστικά έχει κάτι τελείως διαφορετικό κατά νου. Ως προς την ένταση, ως προς το ποιόν, ως προς το αποτέλεσμα, ως προς τις συνέπειες, ως προς τα επαγόμενα, ως προς τον εαυτόν του, ως προς τον οποιονδήποτε άλλο. Αλήθεια "ακούμε" αυτό ακριβώς που κάποιος είπε; Ή μήπως τελικά "ακούμε" την δική μας και ενοχλητικά διαφορετική εκδοχή, μιας χαοτικής τελικά σε διαφορετικά "σενάρια" πρότασης;

Νομίζετε αλήθεια ότι αυτό έχει να κάνει μόνο με την λεκτική επικοινωνία; Νομίζετε ότι όταν ακούτε ένα τραγούδι ή χαζεύετε μπροστά από έναν πίνακα, υπάρχει έστω και ένας που να τα αντιλαμβάνεται και συναισθάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο; Με έναν έστω επαρκώς παρόμοιο; Εξαρτάται απ'το τι σημαίνει το "επαρκώς" για σας. Γιατί... ο καθένας ακόμα και το "επαρκώς" το αντιλαμβάνεται-αισθάνεται πολύ διαφορετικά από τον συνομιλητή του. Κανείς δεν έχει παρόμοιο ψυχικό κόσμο, εμπειρίες-αναμνήσεις, τρόπο σκέψης, αντίληψης, συναίσθησης. Κι αυτό είναι αρκετό για να δικαιολογεί μια από τις ειρωνικότερες και σαρκαστικές "ατάκες" μου όπως το ότι "Το καλύτερο στον κόσμο μας είναι το ότι ο καθένας μας ζει στον δικό του".

Απολογία V - Με και δίχως αξία

Όχι, μη, δεν. Δήθεν νόμοι, όρια, κανόνες, δεσμεύσεις. Η ρευστότητα της Ηθικής, το παχύρευστο της λογικής, η εποχιακή αδιαλλαξία. Με δυό ρήματα φαντάζεις ον ενός άλλου γαλαξία - δεν ξέρω, δεν με νοιάζει. Όλα σε ροή κι εμείς παγώνουμε τις εικόνες για να θαυμάσουμε τον ακίνητο βράχο. Τον ίδιο που στο μέλλον κάποιοι θα θαυμάζουν την λευκή του άμμο. Την ίδια που κάποτε θα γίνει σκόνη αρκετά μικρή ωστέ να μεταφερθεί στο σπίτι μιας απαρηγόρητης νοικοκυράς. Ακούω από τώρα τις λέξεις μέσα απ'τα δόντια της "κακό που με βρήκε, όλη μέρα ξεσκονίζω".

Ένας τουρίστας σαν όλους είμαι κι εγώ, που πετάει τις λέξεις του, σκουπίδια για την άμμο και τη θάλασσα. Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου, για όνομα, όχι κάθε μου μπουκάλι. Κι αν κάποιος του βρει αξία; - τα πάντα έχουν αξία όταν βρεθεί κάποιος να την δώσει. Πχ, "Κοίτα την ετικέττα, λείπει από τη συλλογή μου", "Το εργοστασιακό λάθος στην ονομασία το κάνει σπάνιο", "Η φόρμα που έχει ο λαιμός του, το κάνει μοναδικό", "Η παλαιότητά του το κάνει πολύτιμο", "Ο φελός του ήταν ο τελευταίος που φτιάχτηκε με το χέρι".

Τώρα, είναι η εποχή του μηνύματος. E-mails, SMS, MMS, Forum, IRC, Blogs, Messengers, UPS, ACS άντε και ΕΛΤΑ. Διαφημιστικά μηνύματα, ενοχλητικά μηνύματα, μηνύματα ειρήνης, αγάπης, έρωτα, μηνύματα SOS απ'όλο τον κόσμο. Η επικοινωνία χτυπά και στα χτυπήματά της η κοινωνία διαλύεται κι εμείς χαζεύουμε τα κομμάτια της να σκορπίζουνε σε slow motion, με το remote control της πανέμορφης ψηφιακής TV μας. Κάνουμε zoom στα παπούτσια του αγαπημένου μας τηλεοπτικού αστέρα, για να δούμε την μάρκα τους. Κι εκεί που κάποτε έβρισκες έναν φάκελο στη πόρτα σου και καρδιοχτυπούσες από χαρά και περιέργεια, τώρα σου βροντάνε την πόρτα για να μαζέψεις επιτέλους τους σαράντα φακέλους που εδώ και μέρες βαριέσαι να σηκώσεις.

Υπερβάλλω λέτε... Μπα. Έχω 460 νέα e-mail απόψε, ενώ συνολικά γύρω στα 4700 αδιάβαστα. Λίγα χρόνια πριν τα διάβαζα ολόκληρα, έπειτα μόνο τους τίτλους... κι έπειτα βαρέθηκα τελείως. Και δεν είμαι ο μόνος. Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει... γιατί όταν με νοιάζει ξέρω κι όταν ξέρω με νοιάζει. Δεν θα μπω σ'αυτή τη λούπα. Η αξία του μηνύματος χάνεται, όπως χάνονται τα πάντα όταν τα συναντάς κάθε μέρα, όλη μέρα. Όσο περισσότερη ώρα είναι κάτι μπροστά σου, τόσο λιγότερο το βλέπεις, τόσο λιγότερο σε νοιάζει, τόσο λιγότερη αξία του δίνεις. Ναι ξέρω, παραλογίζομαι όταν λέω ότι θα σβήσω πέντε χιλιάδες μηνύματα προκειμένου να διαβάσω κάποια στιγμή ένα και να του δώσω αξία. Από την άλλη, τουλάχιστον έτσι θα δώσω αξία έστω σε ένα...

Όχι, μη, δεν. Δήθεν. Μόλις μόλυνα ξανά μια ξένη παραλία. Δεν έχει μήνυμα το μπουκάλι μου, για όνομα, όχι κάθε μου μπουκάλι. Ένας τουρίστας είμαι κι εγώ, που αφαιρείται προσθέτοντας λέξεις στην αμμουδιά των λέξεων, στη θάλασσα των μηνυμάτων. Μηνυμάτων που έχουν αξία μόνο όταν κάποιος βρεθεί να τους την δώσει.

μία από τις απολογίες μου...

my apologies
Απόμακρος

Καληνύχτα... για όσο μπορείς

Ακόμα ψάχνω πως αρχίζουν οι στιγμές που δεν τελειώνουν. Η σημασία ένας καπνός λευκός, τα πάντα για να σκεπάζει κι έπειτα να διαλύεται, αφήνοντας κάποιες ελάχιστες φορές να ξεπροβάλλουν γίγαντες μύλοι. Το πάτωμα μια λίμνη που κάποιες φορές σε πνίγει, όταν δεν είσαι Ιησούς να βαδίζεις πάνω του για να ξεφύγεις. Ακόμα ψάχνω πως αρχίζει οτιδήποτε δεν τελειώνει, πως δραπετεύει αυτό που λένε πως δεν φυλακίζεται, πως τα πάντα χάνονται ενώ το όλον τελικά διατηρείται.
Καταδικασμένοι όλοι σε αντίθεση, σε παράνοια και διαβολή, σε μοναξιά και σιωπή, σε κενό, υπερβολή, εξαίρεση, ηρεμία, επιβολή, σε νύχτα και θάλασσα, σε άγνωστο, φόβο, πανικό, σε παιχνίδι, σε απόλυτο κι αφηρημένο, σε καθρέφτη, σε τρόμο και γυαλί, σε πέτρα και ξύλο, σε ότι ψυχρό, ανεπαίσθητο, ανέγγιχτο κάπου σε βυθό, σε τέλος και σε αρχή, σε λάθος στιγμή, σε πάθος και πόνο, μελαγχολία, χαμόγελο, σε πρωτόγνωρο μα και σ' επιστροφή, σ'ανάμνηση, απόδραση, σε χάδι και σε φιλί, σε γέλιο, συμφωνία, μελωδία, υποταγή, σε δράση κι αντίδραση, σ' ελευθερία, αναρχία ή σ' οποιαδήποτε πράξη χαοτική, στη λογική που φτιάξαν τα σύμβολα κι οι αριθμοί, σε φαντασία, σε ιδέα, σε δημιουργία ή καταστροφή, σε διαφωνία, έλξη, ακρότητα, γενικά καταδικασμένοι σε νου και ψυχή σε μια άγνωστη γνώριμη γη.
Ο δίσκος παίζει ακόμη με κολημένη βελόνα, σ' ένα φυσικό μινιμαλισμό, καινούριο ήταν είναι και θα είναι μόνο το νούμερο της επανάληψης, να μεγαλώνει τραγικά προκειμένου να γεμίσει κάποτε το χώρο με κάτι κενό, ένα ακόμη αέναο μπαλόνι που δεν θα σπάσει ποτέ και πρέπει προκειμένου να ζήσεις να το αγνοήσεις αυτό.
Δήθεν αιφνιδίως, οντότητες αρχίζουν να εγκαταλείπουν το "σπίτι" απ'το μπαλκόνι κι απ'το παράθυρο, απ'το τζάκι ενός αγίου που δεν επέστρεψε, ενός θεού που δεν ήρθε ποτέ, ενός αγγέλου που ουδέποτε έφυγε, μυρίζοντας όλες οινόπνευμα ή με κόκκινα μάτια και μαύρους κύκλους, με ζωγραφιές να σκεπάζουνε τρύπες σε σώματα που τρέμουν. Κι οι υπόλοιπες σα σπιτόγατοι περίλυπες τις κοιτούν κουνώντας το κεφάλι ή και χαμογελούν πανάγαθα ή σαρκαστικά χωρίς να ξέρουν για το καβούρι που απαλά κατατρώει τα πάντα.
Μερικές δεν ασχολούνται με κανέναν και τις εξυμνώ και τις ζηλεύω γιατί ζωγραφίζουν το σπίτι όπως λάχει, προσπαθούν να επιτύχουν τη μοναδικότητα δημιουργώντας νέα είδωλα από κάτι παλιό, μέχρι βέβαια ν' αρχίσουν να νιώθουν ασφυξία από κάτι με το οποίο γεννήθηκαν. Η επιφάνεια κι η περηφάνια ανήκουν στην άγνοια, όταν γνωρίζεις ή πετάς πλέον μακριά ή βυθίζεσαι.
Το ξέρω ότι ίσως δεν γίνομαι αντιληπτός, μα σημασία ουδέποτε είχε το τι θα δείξω και τι θα πω, μονάχα το τι καθένας θα -μπορούσε- να δει και να ακούσει. Το κενό ξέρει καλά πως να υπάρχει εμπρός απ' τις υπάρξεις χωρίς καμμία να αντιλαμβάνεται τίποτε κι έτσι ενώ όλες αποδέχονται το πεπρωμένο, λίγες τελικά συνειδητοποιούν τι ακριβώς αποδέχτηκαν...

Συγχωρέστε μου τις απότομες καταλήξεις, είναι αποτέλεσμα κούρασης. Κι όταν είναι ώρα για ύπνο, δεν υπάρχει παραμύθι που κάποιος εν τέλει να μην γνωρίζει, μόνο παραμύθι που κανείς τελικά δεν θα ήθελε ποτέ να ακούσει...