Για να μην χανόμαστε... (;)

Εκεί πίσω νοσταλγία ψευδαισθήσεων.. δηλαδή να αναπολώ αυτό που δεν θυμάμαι ακριβώς... Το ξέρω και χαμογελώ γι'αυτό... κι ευχαριστώ που είναι έτσι.

Σταματά λοιπόν κανείς τις προσευχές, όταν μέσα του σβήνει κάθε δέος.  Όταν όλα εξηγούνται ή έχουν απόλυτα λογική εξήγηση κι ας είναι ανέφικτη προσωρινά ή μη. Έτσι ακόμα κι αν αναρωτιέται κάποιες φορές, ξέρει πως κάθε απάντηση θα είναι άνευ σημασίας. Παραιτείται κάποτε τελικά και κρεμιέται νεκρός στα τεντωμένα αόρατα νήματα. Ένα ακόμη άψυχο κορμί -ανάμεσα- στις έμψυχες μαριονέτες. Δεν έχει σημασία. Κι αν δεν του την δώσουμε, δεν θα την αποκτήσει ποτέ.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ύπαρξή μας, όπως και η τυχόν ύπαρξη παρόμοιων, με τον άνθρωπο, όντων, κατά βάθος σημαίνει ότι το σύμπαν βρήκε τρόπο να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του. Την ύπαρξή του. Δεν είναι και λίγο αν το καλοσκεφτεί κανείς... γιατί τι νόημα έχει η ύπαρξη, το οτιδήποτε, αν τίποτε δεν δύναται να την αντιληφθεί κάποια στιγμή... έστω για μια στιγμή.


Μια μαζική συνειδητοποίηση ότι αυτή η διάρκεια που ονομάζεται "ζωή" είναι η μοναδική ευκαιρία να αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε (εν ζωή) το οτιδήποτε... ίσως να μας έσωζε. Ίσως να ήταν αρκετή για να σταματήσουμε το οτιδήποτε ανόητο κάνουμε κι απλά να απομείνουμε να κοιτάζουμε, ακούμε, οσφραίνουμε, γευόμαστε, αγγίζουμε, σκεφτόμαστε, ονειρευόμαστε και φανταζόμαστε, προσπαθώντας
παράλληλα σε αυτό το παραλήρημα του απόλυτου σεβασμού, να μην τα στερήσουμε όλα αυτά από κανέναν άλλο συνειδητοποιημένα έμβιο (που αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του) οργανισμό. Γιατί δεν θα του δοθεί δεύτερη ευκαιρία... όπως ακριβώς δεν θα μας δοθεί. Κι αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό.
Θα έπρεπε να έπρεπε να είναι....

Μια μαζική συνειδητοποίηση. Και πόσο αστεία ανέφικτο καταντά να ακούγεται. Σχεδόν ανόητο...


Καλό μας χειμώνα

Απόμακρος