Οι συλλέκτες ακίνητων σταγόνων

από τα "Ατελείωτα" as in "Χωρίς τελεία".

Το τσιγάρο αυτό θα τ' ανάψω για σένα κι ίσως διαρκέσει πιο λίγο από κερί, μα μη σε νοιάζει, στη σπίθα θα συναντήσω τη σκέψη σου, στη φλόγα τη ψυχή σου και το κορμί σου στη στάχτη που πια δεν με τρομάζει κι όμως ναι, το τσιγάρο θα σβήσει από μόνο του με καπνό που θα παριστάνει την πνοή σου, θα σχηματίζει μορφές που ο αέρας θα διαλύσει κι ίσως ο χρόνος παραλύσει, για ν' αφήσει τη βροχή να αιωρείται ανάμεσα σε ουρανό και γη, με σταγόνες ακίνητες βελόνες, με κεφαλή προς το έδαφος και τη σκέψη καρφωμένη στη δική τους έκρηξη, σ' οτι ανέπνευσε ενέπνευσε εξέπνευσε μέχρι τώρα που τα πάντα μαρμαρώνουν.
Μονάχα τα παιδιά κινούνται για να τις μαζέψουν μια μια απ' τον αέρα στο ποτήρι τους, μιας και πιστεύουν ακόμη στη μαγεία μέχρι το ένστικτο να την απαγορεύσει κι αυτή η δίψα η φυσική η αήττητη, η δίψα η ασταμάτητη που δεν μας αφήνει ν' απολαύσουμε τους αστερισμούς μιας ακίνητης βροχής κι επαναφέρει τα παιδιά στον σκοπό τον ανούσιο, ενός προβλήματος άλυτου, για τη παράταση λένε ενός χρόνου παράλυτου.
Όταν κάποτε θα κοιτάζουν κι αυτά τριγύρω χαμένα, σαν εμένα κι εσένα, θα ψάχνουν παντού την ομορφιά που τόσο χρόνο συνέλεγαν, μα δεν θα τη βλέπουν, δεν θ'αντικρύζουν πια τις σταγόνες να σφαδάζουν στα υπερχειλισμένα ποτήρια τους, δεν θα δουν ποτέ οτι πλέουν πλέον κι αυτές δίχως νόημα, σαν μικρές μαγικές στιγμές που κανείς δεν τους έδωσε τη δέουσα σημασία, αν και όλοι τις μάζευαν για να σβήσουνε την δήθεν τους δίψα, αυτή που θα προέκυπτε κάποτε και που ποτέ τελικά δεν προέκυψε.

Για πόσο λίγο χρόνο η μαγεία γεμίζει το ποτήρι μας, αυτό το δίχως πάτο
κι εμείς σκεφτόμαστε "μα πως να πιώ", αφού ποτέ δεν καταλάβαμε μαγεία τι είναι...
Στην υγειά μας.

Είπα να το μοιραστώ κι από δω.