Παρα-Λογισμοί

Και κάπου τώρα γονατίζεις κι υποκλίνεσαι. Κάθε σκέψη φεύγει, ταξιδεύεις παντού, στον εαυτό σου κλείνεσαι. Τι είναι "όριο" αν όχι μια νοητή γραμμή στην γενικότερη ανοησία; Ένας χάρτης τα πάντα, σε άγνωστη κλίμακα, ένας κόσμος αρκετά μεγάλος ώστε να μην σε χωράει. Μια παράνοια τα πάντα τριγύρω, αυτή η δική σου.
Στο ραντεβού με το έδαφος, η φαντασία φτάνει πάντα πρώτη ή δεν φτάνει ποτέ. Το ξέρεις μα δεν το σκέφτεσαι. Κι όταν το σκέφτεσαι υποκρίνεσαι πως δεν το ξέρεις. Υπογραμμίζεις την άγνοια, όταν γνωρίζεις πως την έγραψες λάθος. Έπειτα αναρωτιέσαι για ποιά άγνοια μιλάς. Δεκάδες χιλιάδες λέξεις ξέρεις να προφέρεις, μα όλες τόσο αταίριαστες μεταξύ τους. Επειδή πάσα γνώση, απουσία εμπνεύσεως, ένα κενό. Το κενό σου.
"Ευτυχώς που το κενό είναι αόρατο, ειδάλλως δεν θ'αντίκρυζα τίποτε άλλο".
Η ηλιθιότητα και η σοφία, το ίδιο πράγμα με διαφορά μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Τα κρίσιμα δευτερόλεπτα του "κάτι" σε αντίθεση με του "κάτι άλλο". "Ζήσε τη στιγμή", λένε. Και πως όχι, αφού κάποιες φορές έστω και μια στιγμή είναι αρκετή. Η σπίθα, ο κρότος, το βλέμμα, το τικ. Ο χρόνος και οι υποδιαιρέσεις της αντίληψής του. Η διάρκεια... η διάρκεια... η διάρκεια. Αυτή η ανύπαρκτη καθολική επανάληψη σ' έναν κόσμο που τα πάντα ρει προς την πλήρη ακινησία. Το ανεπαίσθητο και οι πέντε αισθήσεις. Η αναισθησία ως αποτέλεσμα κορεσμένου συναισθηματικού κόσμου. Οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις της πραγματικότητας.
Για τι λοιπόν να πρωτομιλήσεις; Ποιές λέξεις να ταιριάξεις; Ξεστόμισε αυτές που γνωρίζεις λιγότερο, αυτές που ποτέ δεν κατάλαβες, που ποτέ δεν έμαθες και θα δεις πως η αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια σύμπτωση. Από αυτές τις συμπτώσεις που ουδέποτε αντιλήφθηκες ότι συνέβησαν.

Για ποιό πράγμα μιλάω; Δεν ξέρω. Υπεκφεύγω απαντώντας πως δεν μιλάω αλλά γράφω. Χαμογελώ. Για ποιό πράγμα; Δεν ξέρω. Υπεκφεύγω απαντώντας με σιωπή στη σιωπή, με κρότους απ΄το χτύπημα των πλήκτρων, για κάθε βλέμμα που κάποτε πέταγε σπίθες. Χαμογελώ μια στιγμή, για μια στιγμή άλλη. Χαμογελώ όπως όλοι, αιφνίδια κι ακαριαία.

Δεν ξέρω τα γιατί. Δεν ξέρω γιατί. Και για το πως φτιάχτηκε η νύχτα: Η νύχτα φτιάχτηκε σαν έσβησε το πρώτο πρώτο φως. Πως, πότε, τι, που, ποιός... δεν έχουν σημασία. Νυξ κατανυκτική θα είναι πάντα, γι'αυτούς που αφουγκράζονται τους ήχους πίσω από τις σειρήνες, δεμένοι στο δικό τους προσωπικό κατάρτι, έτοιμοι να επιστρέψουν εκεί που το νήμα τελειώνει, εκεί που η διάρκεια διακόπτεται, στη τελευταία των στιγμών.